De wondere wereld van ayahuasca

Het heeft even geduurd om mijn ayahuasca ervaring te laten bezinken, wat een overweldigende trip. Ayahuasca is niet zomaar een uitprobeersel, zoals ik dacht toen ik er vol goede moed in stapte. Ik heb mijn lesje(s) geleerd. Mooie, bijzondere, onverwachte lessen die niet zonder slag of stoot zijn bijgebracht. De nasleep was heftiger dan ik had kunnen inschatten, maar ik ben dan nu eindelijk zo ver om mijn ervaring te delen. Aangezien er ontzettend veel gebeurd is, heb ik veel geschreven de afgelopen tijd. Het uitgebreide verhaal zal ik jullie echter besparen dus bij deze een ‘beknopte’ versie.

Laat ik maar gelijk beginnen met de tweede avond, de avond waarop de ayahuasca pas echt insloeg. En ja, ik heb er zelf om gevraagd. Voorafgaand aan mijn tweede avond heb ik de sjamaan verteld dat ik er wel aan toe was om wat verder te ‘reizen’, aangezien mijn eerste avond verrassend genoeg vrij mild en relaxed was. Na het drinken van mijn tweede glas ben ik op een gegeven moment gaan liggen met mijn ogen dicht. Processen, beelden en emoties wisselden elkaar in rap tempo af. Ik heb extreme blijdschap en geluk gevoeld waarbij ik begon te lachen en met mijn hele lichaam op en neer spartelde van het intense geluksgevoel. Ayahuasca heeft me echter laten inzien dat het leven niet altijd feest is; het leven bestaat uit ups en downs met als grote les dat ik ook de mindere momenten zal moeten accepteren. Ik heb gitzwarte beelden gezien en gevoeld. Rouw, pijn en verdriet. Deze donkerte heb ik tot in de grond van mijn hart gevoeld. Een voorbeeld hiervan is een visioen van mezelf met een dood kind in mijn armen, waarbij ik intense moederliefde en rouw heb ervaren. Kan ik dan maar beter niet aan kinderen beginnen? Is dat de boodschap? De gedachte aan een kinderloos leven vond ik lastig. Blijkbaar heb ik diep van binnen dan toch een kinderwens. Is dit ervoor nodig om me dat duidelijk te maken? Of is dit visioen wellicht iets uit een vorig leven? Ik heb er nog steeds mijn vraagtekens bij. In ieder geval, om een stap in deze richting überhaubt te zetten, was er nog wat ‘heling’ nodig op liefdesvlak. Ook dat proces ben ik volop ingegaan. Mentaal had ik alles prima op een rijtje, maar gevoelsmatig heb ik nu écht alles fijn afgesloten waardoor het voelt alsof mijn hart nu weer opengesteld is om een leven met iemand te delen. Echter gaat deze stap naar ‘volwassenheid’ gepaard met angsten voor een burgerlijk bestaan. Deze angst kwam sterk naar voren in de vorm van een soort grijze wereld van sleur. Het gevecht tussen een avontuurlijk, kleurrijk leven of een ‘normaal’ grijs bestaan bleef een struggle tijdens mijn trip. Ik werd er continue door heen en weer geslingerd. Een visioen van een gelukkig gezinsleven in Nederland dicht bij familie en vrienden voelde echter heel goed. Mijn thuisbasis en familie zijn heel belangrijk gebleken, dat bleef sterk terugkomen. Het lijkt alsof ayahuasca me voor verschillende situaties (zo ook een leven in het buitenland) heeft gesteld die zo levendig aan voelden dat ik heb kunnen ervaren waar ik me diep van binnen het best bij voelde. Het avontuur lonkt altijd, maar diep van binnen voelde ik me het beste bij een stabiele basis hier in Nederland. Al deze gedachtes en gevoelens bleven zich herhalen tot ik er moe en ongeduldig van werd. Het was tijd om terug te keren naar de werkelijkheid maar ik zat vast in een soort vicieuze cirkel. De donkere momenten en angsten werden steeds minder heftig door deze herhaling. Ik was er bijna, maar net voordat ik écht tot mezelf kwam voerde ayahuasca me mee naar een andere uitdaging. Ze maakte me duidelijk dat ik was uitverkoren om een einde aan deze wereld te maken omdat onze bronnen opraken. Een taak die als een zware last op me viel, het werd me duidelijk gemaakt dat ik degene was die deze verandering in werking moest stellen. Ik heb de wereld ineen zien krimpen tot er niets meer van over was. Alles heb ik moeten loslaten, zo ook mijn verleden en identiteit. Ik ben gestorven. Dat was nodig voor de transformatie naar een nieuwe wereld. Vervolgens bleef ik hangen in een nieuwe, onbekende, oneindige dimensie waar leven en dood niet bestond. Af en toe kreeg ik beelden te zien van een sjamaan die bij me was, maar ik was verder volledig weg. Weg uit mijn lichaam, weg van mijn identiteit. Alles had ik losgelaten. In de werkelijkheid waarin ik terecht was gekomen, zat ik halverwege in een soort transformatie naar een nieuwe wereld. Ik kan nog helemaal voor de geest halen hoe enorm realistisch het op dat moment allemaal aanvoelde. Ik was er werkelijk van overtuigd dat de aarde niet meer bestond. Toen ik laat in de ochtend langzaam bijkwam, kostte het dan ook heel veel moeite om de connectie met mijn lichaam en mezelf terug te vinden. Ik moest naar de wc maar kon nauwelijks lopen. Het verwerken van zo’n heftige trip viel niet mee. Gelukkig lag Alejandro naast me waar ik mijn volledige verhaal aan kwijt heb gekund, een enorme steun op dat moment. Ik was namelijk nog lang niet geland en voelde me heel raar en onwennig. Voor mijn gevoel was ik veel te ver heen geweest, waardoor ik me afvroeg of ik wel werkelijk volledig terug zou komen in mijn lichaam.
Inmiddels, 3 weken later, is het dan zo ver. Nu pas voel ik me weer helemaal oké, maar wat een impact heeft dit gehad zeg. Angstaanvallen, heftige nachtmerries waarin ik volledig uit mijn lichaam gerukt werd, hartkloppingen.. mezelf afvragend wanneer ik weer ‘normaal’ zou worden. Een enorm leerproces waarin ik heb moeten leren geduldig te zijn, los te laten (hoe meer verzet, hoe moeilijker ik het mezelf maakte) en te vertrouwen. Het klinkt allemaal vrij negatief en heftig, maar zoals ik al zei.. ik heb mijn lesje(s) geleerd en dat heeft ondanks de moeite ook veel moois opgeleverd. Ik merk op mijn werk dat ik meer inlevingsvermogen heb. Cliënten voel ik haarfijn aan, alsof er een soort zesde zintuig geopend is. Ik weet nu hoe pijn, verdriet, angst en rouw voelt. Het is goed voor me om dit eens ervaren te hebben. Dat soort gevoelens relativeerde ik namelijk altijd weg in plaats van dat ik ze toe liet en een plek gaf. Een mooie les, ‘negatieve’ gevoelens mogen er ook zijn en mag ik best wat meer omarmen zonder dat ik er bang voor hoef te zijn. Ik ben dichterbij mijn angsten en kwetsbaarheden gekomen dan ooit. Doordat ik me kwetsbaar heb opgesteld heb ik ontzettend veel steun en liefde ontvangen van familie en vrienden met als gevolg extra verbintenis en diepgang in het contact. Het lijkt alsof er een muurtje om me heen wat meer is afgebrokkeld, wat in mijn geval niet verkeerd is. Al met al, veel persoonlijke ontwikkelingen die mijn onbezorgde leventje even flink overhoop gehaald hebben maar dat is wel even goed voor me geweest. Persoonlijke groei gaat vaak gepaard met ongewenste emoties, en dat heb ik geweten. Ik ben er uiteindelijk sterker uitgekomen en sta dichter bij mijn gevoel dan ooit.

Kortom; een heftige periode vol leermomenten en inzichten. Raad ik ayahuasca aan? Als je het na dit verhaal nog aandurft, zeker. Onderschat het echter niet:)