Back in Aus!

3 maanden later… Mijn tijd in Australië zit er helaas alweer op, maar wat was het fantastisch om weer terug te zijn! Een warmer welkom had ik niet kunnen wensen. Op Sydney Airport werd ik opgewacht door Sevenja (vriendin uit NL) en Alex (vriend uit Gran Canaria). Verder was Camilo (waarmee ik door Laos en Cambodia heb gereisd) ook in Sydney.. echt super om drie goede vrienden die elkaar (nog) niet kenden bij elkaar te zien in Sydney! Via Alex konden we met zijn vieren aan de slag op een notenplantage in de outback. Toen Alex ons vertelde dat we hele dagen stokken zouden rapen en deze een paar meter verder op weer neer moesten leggen, dacht ik even dat hij een grap maakte. Maar nee, onze functie als ‘stokkenraper’ was blijkbaar van groot belang om de machines hun werk te kunnen laten doen. Twee weken na m’n aankomst in Aus zou het seizoen op de notenplantage van start gaan dus we hadden nog even om te relaxen! Althans, Sevenja en ik.. Alex en Camilo hadden allebei een baantje in Sydney.

De week in Sydney is voorbij gevlogen; uit eten, dagjes naar ’t strand, een gezellig weerzien met Paul (die ik van twee jaar geleden ken) en samen met Brian (die ik van het vrijwilligerswerk in Hanoi ken) en zijn dochter ben ik naar het concert van Edward Sharpe geweest, geweldig! Het was al lang uitverkocht maar Brian had goede hoop dat er vast nog wel wat kaartjes achter de hand waren gehouden. En ja hoor, precies 3 kaartjes, ideaal! Samen met Brian, die op zijn 52e helemaal los gaat op de hippiemuziek van Edward Sharpe en zijn dochter die zich lichtelijk schaamde voor zijn enthousiasme, heb ik volop genoten van deze avond. Prachtkerel, die Brian.

Sevenja en ik zijn na een weekje Sydney doorgegaan naar m’n favoriete plek, Byron Bay. Ik was zelfs zenuwachtig voor m’n terugkomst in de Arts factory.. aangezien ik daar in 2012 zo’n geweldige tijd heb gehad dat ik toch wel een beetje bang was dat het zou gaan tegenvallen. Maar niets was minder waar.. ik kon bijna niet geloven dat er na 2 jaar tijd nog ZO veel mensen zouden zijn die ik van 2012 kende! Echt heerlijk om iedereen weer te zien. En ook wel erg bijzonder dat er na twee jaar tijd nog zo’n 15 bekenden te vinden zijn waaronder Katie, Terena en Janneke met wie ik destijds goed bevriend was. Dat was nog eens thuiskomen.. dezelfde dag heb ik Sevenja overgehaald om op de campsite in de jungle te gaan slapen. Daar was ze in het begin niet blij mee (en na een week lang koude nachten en muizen rondom onze tent nog steeds niet haha) maar goed, we hebben het overleefd! En wat voelde het goed om terug te zijn in het communityleven waar altijd samen gekookt wordt en iedereen alles met elkaar deelt. Verder hadden we een goede timing want het Bluesfest (een 5-daags festival in Byron Bay) was deze week gaande! Kaartjes hadden we uiteraard niet aangezien die onbetaalbaar zijn, maar met Katie had ik een methode bedacht om binnen te sneaken. Met fluorerende oranje werkersvesten, vuilniszakken en een vuilnisbak zijn we als ‘schoonmakers’ naar binnen gewandeld. En eenmaal binnen bleek dat zo ongeveer iedereen van de arts factory was binnen gesneakt. Gaat allemaal zo makkelijk in Australië. Een van de jongens die we tegen kwamen ging nog even een stapje verder door te gaan ‘tablediven’, wat er op neer komt dat je restjes voedsel van de tafels gaat eten. Tja, die term kennen ze volgens mij alleen in hippietown Byron.. In ieder geval hebben we een fantastische avond gehad met z’n allen, Jack Johnson’s show was ’t hoogtepuntje!

Na een geweldige week Byron Bay was het tijd om Camilo en Alex te gaan meeten in Moree (een dorp in de outback waar vrijwel niks te doen is op werken na) waar onze eerste werkdag van start zou gaan. Dit hield in:
5.15 uur ’s ochtends de wekker (dat was weer eventjes wennen), 6 uur vertrek naar de farm, 7 uur van start.
Het stokkenrapen leek mij nogal een doelloze bezigheid want er zat in mijn ogen niet bepaald logica in. Maar na een uurtje (toen ik al bekaf was) begon ik enige structuur te zien. Na 30 keer op m’n horloge te hebben gekeken die dag kwamen we afgepeigerd thuis aan om 15.30. Eenmaal thuis was het een kwestie van douchen, boodschappen doen, avondeten en lunch voor de volgende dag koken om vervolgens als een blok in te slaap vallen. De volgende ochtend was de spierpijn bij iedereen flink voelbaar. En we moesten nog zo’n 3 weken zonder enige vrije dag tussendoor volgens de planning… nee, een feest was het niet. Maar gelukkig wende m’n lichaam aan het werk waardoor het lichamelijk minder zwaar werd en kon ik iedere dag in de avond een uurtje tijd vrijmaken voor muziek maken en Spaans leren. Een van de Spaanse jongens met wie we bevriend waren, was een supergitarist van wie ik veel heb bijgeleerd. En doordat bijna iedereen die daar werkte uit Spanje of Zuid-Amerika kwam, was het ideaal om dag bij dag m’n Spaans te verbeteren. Daarnaast werkten we in een supermooie omgeving, bijna dagelijks zagen we wel weer een groep kangoeroes voorbij springen en de zonsopgang was iedere ochtend fantastisch. Ondanks dat ik 't werk soms kotsbui was (stokken rapen, sjouwen, neergooien... de hele dag door) kan ik zeker positief terugkijken op deze tijd. Het was super om deze tijd met Sevenja, Alex en Camilo te delen. En iedere dag heerlijk buiten in de zon te mogen werken is voor mij zeker geen straf. Verder was onze baas (een man/opa uit Servië) ook wel lachen, op dag twee kreeg ik de bijnaam ‘primary school’ (vanwege het feit dat ie mij er zo jong uit vond zien) en vanaf dat moment heb ik de naam ‘Ingrid’ niet meer uit zijn mond horen komen. “Primary school, coming” werd er geroepen als er weer ergens een boomstam versleept moest worden. Als meneer in een goede bui was kon je er wel mee lachen, maar als ie chagrijnig was dan moest er flink gewerkt worden. Camilo heeft ’t na een weekje helaas op moeten geven vanwege problemen met z’n knie en Sevenja zag ’t werk ook niet meer zitten dus Alex en ik waren na een weekje nog met zijn tweeën over van onze begingroep. Aan de ene kant was ik blij dat het werk er onverwachts na 2,5 week al op zat, aan de andere kant had ik graag wat langer willen werken aangezien het wel flink verdienen was. Maargoed, het zat er op! Na Moree heb ik afscheid genomen van Alex, Camilo, Sevenja en de andere jongens.. kon niet wachten om terug naar Byron Bay te gaan!

Byron Bay deel 3… tja, geen idee waar ik moet beginnen met m’n verhaal met de twee ongelofelijk geweldige maanden die ik hier gespendeerd heb. Teveel mooie momenten om allemaal te benoemen.. Muziek en m’n lieve vrienden hebben er in ieder geval een heel groot aandeel in gehad.
We hebben volop genoten van ’t goede leven; Muziek maken, optreden bij open mic avonden in town, bijna dagelijks naar het strand, surfen, skateboarden in de avonduren, stappen/jungleparties, beachbbq’s, tafeltennis.. er was áltijd wel wat. Soms verlangde ik zelfs even naar m’n meditatietempel in Azië, aangezien het soms wel erg veel van ’t goede was. En rust nemen in een plek als de arts factory was toch wel erg lastig voor mij.

Samen met een groep vrienden waarvan een van de jongens een campervan had, gingen we eens per week op een roadtrip. Kamperen bij supermooie watervallen, een overnachting in de rainbow temple, en een bezoekje bij James Kangaroo (die ik van 2012 ken) voor een adrenalinekick aan zijn zelfgemaakte 30 meter hoge tarzanswing met vrije val. Er was altijd genoeg te doen in de omgeving van Byron Bay!

Verder waren er de geweldige WK avonden, met ‘Kamp Holland’ (een groep van 5 Nederlanders) ging het flink los op de avonden dat Nederland moest voetballen. De hele dag werd er in oranje kleding rondgelopen en zelfs de Italianen en Engelsen riepen vanuit alle kanten ‘Hup Holland Hup!’. Nederland moest vaak om 2.00 ’s nachts voetballen wat precies goed uitkwam aangezien we de overwinning van te voren alvast mooi konden vieren in het dorp. We hadden er iedere keer weer alle vertrouwen in! Zodra de wedstrijd begon braken de emoties los.. een en al spanning, geluk, gejuich en tranen van blijdschap. Fantastisch. Ga nog bijna geloven dat ik écht om voetbal begin te geven.

Gelukkig had ik tussendoor ook nog wat baantjes zodat ik mezelf ook nog een beetje nuttig kon maken. In het begin heb ik gewerkt voor accommodatie in de arts factory, vervolgens kon ik Janneke’s baan overnemen voor een maand in een juicebar (klanten helpen, koffies, juices en milkshakes bereiden, in de keuken meehelpen, en mijn favoriete gedeelte: de bezorgingen met het busje!) en daarna mocht ik als buschauffeur voor het hostel aan de slag, wat ook een superchill baantje was.

Een van de hoogtepunten van de afgelopen maanden was de Federal Party, een huisfeest zoals ik nog nooit heb meegemaakt en waarschijnlijk ook nooit meer zal meemaken! Een MEGAvilla in de bergen met verschillende verdiepingen, een groot kampvuur buiten, een ruimte om te tekenen en schilderen, in iedere ruimte verschillende live muziek of een DJ, een silent disco in de achtertuin. En heel Byron bay was uitgenodigd, dus uiteraard was de arts factory (en ook mijn collega’s van de juicebar) van de partij! Bijna iedereen was er en leeftijd deed er niet toe, 18 of 50 jaar oud.. iedereen was welkom. Het feest begon vroeg in de avond en ging door tot laat in de middag de volgende dag. Met zo’n 250 man waarvan de helft in de meest geniale outfits verkleed was, was de sfeer super! Het stikte van de zwaar getalenteerde muzikanten en uiteraard een zieke hoeveelheid aan muziekinstrumenten waardoor er non stop gejamd werd. En als je de live muziek bui was, kon je je silent disco headphones op zetten met een keuze uit 3 verschillende kanalen. Ah man, wat was dat genieten.. die avond zal ik zeker nooit vergeten.

Inmiddels heb ik een bijzonder afscheid achter de rug van m’n lieve vrienden in Byron en is het over een paar uur tijd om naar Kuala Lumpur te vliegen. De keuze om naar Australië terug te gaan, was de beste ooit. Een absoluut hoogtepunt van m’n reis. Dank aan Sevenja, Alex, Camilo, Kamp Holland en uiteraard mijn tweede thuis; the Arts factory in Byron Bay.

Tot over een paar dagen, zin om jullie allemaal weer te zien!