Vamos al sur!

Daar liggen we dan. Ruta 40. Mark tegen zijn backpack aangeleund een boek aan het lezen. Ik in mijn slaapzak opgekruld, luisterend naar een Spaanse podcast. Een verlaten snelweg, hardnekkig veel wind, een schrale voedselvoorraad en kou... Comfortabel is anders. Al 5 uur lang zijn we aan het wachten op een lift en gemiddeld passeren er 2 auto's per uur. Welkom in Patagonia!

Een lifttrip van meer dan 2000 km via ruta 40 door Patagonia richting de besneeuwde bergen en gletsjers in het koude zuiden van Argentinië. Een idee dat uiteraard niet vanuit mijn kant is ontstaan aangezien (zoals een aantal van jullie misschien wel weten) ik een hekel heb aan kou. Om die reden was ik niet direct enthousiast, het idee om liftend te gaan zag ik daarentegen wel degelijk zitten. Hoe kun je beter kennis maken met de Argentijnse cultuur dan liftend? Mijn besluit om met Mark mee te gaan had ik binnen een dag genomen en binnen een week hadden we een tent, matjes en slaapzakken geregeld via onze gasten in 't hostel. 30 december waren we klaar voor vertrek, met het idee dat we nieuwjaarsavond misschien wel in ons tentje langs een snelweg zouden gaan spenderen dit jaar. In ieder geval zouden we een nieuwjaarsavond tegemoet gaan die we niet snel zouden vergeten. Dat is een van de redenen waarom ik van liften houd, geen idee waar de weg ons naartoe zal leiden en iedere dag kan uitpakken als een verrassing (of als een teleurstelling zoals we ook een paar keer hebben meegemaakt, maar dat terzijde!).

Dag 1 was een geluksdagje, na meegelift te hebben met 6 verschillende auto's/trucks zijn we op een camping in Esquel beland. Tevreden konden we terugkijken op de dag waarin we de meest interessante personen ontmoet hebben. Vriendelijke huisvrouwen, twee "gangster"mannetjes met een onverstaanbaar accent (en de meest foute reggaetonmuziek die werd afgespeeld op een scherm voorin de auto waarin halfnaakte vrouwen, dollars en dikke auto's te zien waren), een vissersman vol met verhalen en niet te vergeten een trucker verslaafd aan cocabladeren (het natuurproduct waar cocaïne van gemaakt wordt, maar uiteraard met een minder sterk effect). De cocabladeren werden gekauwd en vormden samen een bal in zijn wangzak, alle coke werd eruit gezogen, de restjes werden uitgespuugd om vervolgens weer een nieuwe bal te vormen. Ook wij hebben een poging gewaagd door op een paar blaadjes te kauwen maar ik vond 't maar een bittere bezigheid.
Al met al zijn we deze dag zo’n 300 km opgeschoten en hebben we mee mogen liften met de meest vriendelijke mensen. Een van de huisvrouwen had ons zelfs een kerstbrood meegegeven. Superlief!

De dagen daarop hadden we besloten om in het nationaal park van Esquel te spenderen. Een beschermd natuurgebied zo'n 40 km verderop omgeven door meren, bergen en bossen. We waren zo ongeveer de enigen (niet gek ook op oudejaarsdag). Überhaubt een gelukje dat het was gelukt om hier op deze dag naartoe te liften. We hadden een supermooie plek gevonden om ons tentje op te zetten. Een bebost gebied naast ons, een plek om vuur te maken, het meer op 10 meter afstand en een supermooi uitzicht! Geen verkeerde plek voor nieuwjaarsavond! Onder het 'genot' van onze geringe voedselvoorraad die bestond uit fernet, rozijnen en pinda's in combinatie met de warmte van ons zelfgemaakte vuur was het een nieuwjaarsavond om niet te vergeten. Een sterrenhemel in plaats van vuurwerk, en goede gesprekken in plaats van drinkspelletjes. Weer eens wat anders!

Het nieuwe jaar wordt door veel Argentijnen ingeluid met (jawel...) een barbecue, en dat hebben we geweten. In de ochtend van 1 januari werd er flink uitgepakt. Auto's en campervans vol met bourgondische Argentijnse families arriveerden en overal waar we om ons heen keken werd er een flink vuur gemaakt om vervolgens een houten kruis in de grond te steken waar een lam aan gespannen werd. Hoppa. Klaar om te braden. Een aantal uur later stonden de uitklaptafels vol met salades, brood, fruit, champagne, wijn en uiteraard het hoofdingrediënt van Argentinië: vlees. De familie naast ons nodigde ons uit om met hen mee te eten, fantastisch volk. De hele dag hadden we doorgebracht met hun geweldige kinderen van 4 en 6; voetbal, frisbee, kaartspelletjes etc. En de barbecue was zoals altijd weer ongelofelijk lekker. Een goede start van 't nieuwe jaar!
Later die dag arriveerde een Argentijns koppel van onze leeftijd vlakbij waar wij kampeerden. Een extreem vriendelijk, gastvrij en gezellig koppel. En ze hadden een gitaar! De dagen daarop hebben we met hen doorgebracht. Muziek bij het kampvuur, barbecues en wijn.. beter konden we ons verblijf hier niet voorstellen!

Na 3 nachten hadden we de keuze gemaakt om verder te liften. Deze ochtend werden we opgepikt door een fantastische kerel (zo'n 43 jaar oud) samen met zijn moeder. We stapten in en binnen een minuut werden ons empanadas (gevuld deegwaar met vlees) en bier aangeboden. En 't werd beter en beter, gezellige gesprekken volgden en we werden uitgenodigd om op zijn boerderij te verblijven. Voor we het wisten reden we een traditioneel Argentijns boeren minidorpje in; onverharde wegen en mensen in traditionele gaucho kledij reden op hun paarden door 't centrum. Wat een andere wereld was dit zeg... Iets buiten 't centrum reden we een zandweg in en zagen we op een afstand 2 supermooie grote huizen op een fantastisch groot landschap omgeven door prachtige natuur. In het begin dacht ik dat hij een grap maakte toen dit onze eindbestemming bleek, maar nee.. het hele landschap voor ons was zijn bezit. Inclusief paarden, honden, katten, schapen, kippen en nog veeeel meer. Mark en ik keken elkaar aan met een blik van 'dit kan niet waar zijn.' Maar het was wel degelijk waar. We werden voorgesteld aan zijn vrouw, de kinderen en zijn broer die ook op dit stuk land woont met zijn gezin. Direct daarna kregen we champagne, pizza en een HUIS voor onszelf aangeboden voor de komende nacht(en). Het immens grote huis dat ons werd aangeboden was nog in verbouwing maar een slaap- en badkamer waren klaar voor gebruik. Al gauw werden we rondgeleid op de boerderij waar we uitleg hebben gekregen over alle fruitsoorten die hier verbouwd werden en een paar uur later zat ik op een van de paarden. Zelfstandig de buitenwereld in, in draf en vervolgens in galop. Geweldig gevoel, vooral met de supermooie natuur hier.
Bij terugkomst werd er een MEGAbarbecue bereid, en na 3 uur voorbereiding zaten we met de hele familie aan tafel. Lamsvlees, choripan, salades... uiteraard lag de hele tafel weer vol met VEEL te veel eten. Verder was de stroom voor een uur was uitgevallen en dus hebben we bij kaarslicht gegeten. Wat ontzettend veel warmte, gezelligheid, geluk en liefde straalde deze familie uit. Een inspiratiebron als je 't mij vraagt. Over deze familie kan ik wel 3 pagina's volschrijven, maar ik zal 't beperkt proberen te houden.
De typische traditionele man-vrouw rolverdeling is iets wat ons enorm opviel. Een dag als vandaag: De vrouwen doen boodschappen, maken salades, plukken frambozen en doen de afwas. En de mannen... die drinken bier bij het kampvuur van de barbecue. En daar had Mark uiteraard weinig moeite mee! Nino (de vader van het gezin) vroeg Mark mee met de dingen die hij deed en ik werd door Nathalia (de moeder) meegevraagd met alles wat zij deed. Mark en ik bespraken die avond onze dag, lachend van het ongeloof dat we daadwerkelijk op deze plek zijn beland, en onszelf afvragend waarom deze familie dit allemaal voor ons doet. Intens vermoeid van alle nieuwe indrukken en het non stop Spaans spreken, maar intens gelukkig tegelijkertijd ben ik in slaap gevallen in een supercomfortabel bed en nog 4 volle dagen stonden ons te wachten op deze prachtplek met deze fantastische familie.

De dagen op de boerderij werden gevuld met gezinsuitstapjes richting de rivieren in de omgeving, vriendenbezoekjes op andere boerderijen, paardrijden, Spaans leren... en eten. In principe staan de dagen hier in het teken van eten. De lunch wordt in de ochtend al voorbereid en aan het eind van de middag worden er voorbereidingen getroffen voor het avondeten. Uuurenlang wordt er dagelijks gespendeerd aan de voorbereidingen van de maaltijden en het eten zelf. In Azië heb ik tijdens m'n meditatieretreat geleerd wat het is om te vasten, in Argentinië heb ik geleerd wat 'overeating' is. Dat is namelijk de dagelijkse gang van zaken hier. En dat ook nog eens tussen 22.00 en 00.00 's avonds. Iets wat mij fascineert is het tijdstip voor het avondeten. De jongste van het gezin is 4 en zijn zus is 12, de gemiddelde bedtijd is 01.00 voor beide kinderen. De jongste viel regelmatig in slaap rond 22.00 op de bank of in zijn moeders armen en werd vervolgens een uur later wakkergeschud voor het avondeten. Oma is de enige in de familie die waarde hecht aan redelijk op tijd slapen en een gezonde levensstijl. Fantastisch figuur, oma was een van mijn favorieten. Heerlijk hoe ze een beetje loopt rond te klagen en maar al te graag met mij blijft kletsen over van alles en nog wat, wetende dat ik er nog niet eens de helft van versta. Zonder enig probleem vervolgt ze haar verhalen na wat ge-jaknik en gehum vanuit mijn kant. Op een ochtend ben ik samen met oma naar Chili gereden aangezien ze wat bankzaken moest doen daar, echt een grap hoe onze gesprekken verliepen. Oma bleef maar kletsen terwijl ik nog dingen in m'n gedachte aan het vertalen was van 5 minuten terug.
Over taalverschillen gesproken, de Nederlandse taal vindt het gezin fascinerend. Om hen een plezier te doen las ik af en toe een mailtje voor dat ik van m'n ouders ontving (er was geen internet maar mailen kon af en toe met Nino's emailadres van zijn werk). De werktelefoon ging rond en iedereen deed een poging om Nederlands te lezen, supergrappig vonden ze dat. Iedere dag vroegen de kinderen me om wat dingen in het Nederlands te zeggen, en zo snel mogelijk want dan klonk het extra interessant haha. Verder vonden Mark en ik het leuk om de kinderen Engels te leren, iedere dag oefenden we de kleuren en de namen van de boerderijdieren met ze.

Na 5 onvergetelijke dagen was het tijd voor vertrek. Een warm afscheid waarin benadrukt werd dat we ieder moment terug konden komen, deed ons goed. Ondanks dat voelde het raar om deze heerlijk eenvoudige levensstijl op de boerderij met deze prachtfamilie achter ons te laten. Zo veel mooie momenten! Maar het moment was daar, onze spullen waren gepakt en in een kaart hadden we onze dankbaarheid beschreven. Nino bracht ons deze ochtend naar Perito Moreno aangezien hij daar in de buurt werkt. Tijdens deze rit hebben we veel wilde dieren gezien, voornamelijk struisvogels en een vreemd soort lama's. Bij ieder dier dat we zagen werd er door Nino gezegd 'Mira, que rico!' (kijk, wat lekker!). Dieren worden hier niet als mooi of lief beschouwd, maar puur en alleen als barbecuevoedsel. Echt een grap.

Eenmaal in Perito Moreno aangekomen, werd het liften een stuk lastiger. Dunbevolkte gebieden en uitgestorven snelwegen. We hadden het, na 5 uur wachten langs een snelweg, uiteindelijk nog tot het volgende dorp gehaald: Gobernador Gregores. Hier hebben we achter een bezinestation gekampeerd.
De volgende dag was wederom geen groot succes, we zijn naar een snelweg gewandeld zo'n 5 km verderop om daar verder te liften. 1 lift hebben we gekregen waar we een paar kilometer verder werden afgedropt; een betere locatie, maar geen geluk. De hele dag hebben we gewacht en uiteindelijk hebben we 's avonds terug moeten liften naar het dorp. Een stel truckers pikten ons op en ons eerste gelukje van de dag: we werden door een van hen uitgenodigd om in zijn huis te slapen die nacht. Hij woonde toevallig tegenover het benzinestation waar we die nacht daarvoor gekampeerd hadden. De volgende ochtend kon hij ons afzetten op dezelfde liftplek, hopende dat deze dag meer geluk zou opleveren. En jawel hoor, binnen een uur! Wederom truckers, achterin de laadruimte in de buitenlucht konden we zitten en WAT een kou. Ijzige wind deed mijn voeten er bijna af vriezen. Misschien overdrijf ik nu lichtelijk.. maar 't was geen fijne rit. Een paar uur later kwamen we aan op een zandweg, op een of andere mijnwerkersplek. Is dit ruta 40?? Ik kon het me niet voorstellen. Het eerste wat ik ben gaan doen is mezelf proberen warm te rennen, vervolgens heb ik m'n slaapzak erbij gehaald en daar lag ik dan… rillend in m'n slaapzak er vanuit gaande dat we hier voorlopig niet weg zouden komen. Mark had er meer vertrouwen in, die stond verbaasd toe te kijken hoe snel ik mezelf al gesetteld had in m'n slaapzak nadat we pas net gearriveerd waren. Hij zag al gauw een auto aankomen in de verte, en toen ze dichterbij kwamen en onze barre omstandigheden zagen stopten ze voor ons. Van geluk sprong ik uit m'n slaapzak, raapte al m'n spullen bij elkaar en rende op de auto af. Een moeder en dochter, wat een geluk... een volgeladen auto maar wij pasten er nog nét bij. Eindelijk tijd om op te warmen en een siësta te houden. Precies waar ik op dat moment behoefte aan had. Een tweede gelukje, ze gingen regelrecht door naar El Chalten. De plek met de besneeuwde bergen en de gletsjers, onze eindbestemming! We hadden van verschillende mensen gehoord dat El Calafate niet zo boeiend is en dat dit een beter alternatief is dus ons einddoel voor deze lifttrip hadden we al gauw bijgesteld. Aangekomen in El Chalten zijn we op zoek gegaan naar een hostel. En wat voor een... Bij binnenkomst een gouden sfeer: een groep Argentijnse jongens, wat Israeliërs, een matécup die rondging (de Argentijnse variant van thee) en MUZIEK. Ik had al gauw een gitaar in m'n handen gedrukt gekregen en wat hebben we intens genoten. De HELE dag hebben we gitaar gespeeld, gezongen en gelachen. De koks van het restaurant dat gekoppeld is aan het hostel brachten ons om de paar uur gratis eten als dank voor de muziek. Een topdag!

De dagen in El Chalten zijn voorbij gevlogen... voornamelijk gevuld met muziek, gezelligheid en bergbeklimmen. Een tocht van 21 km door de bergen met als einddoel het aanschouwen ongelofelijk mooie natuur op de top van de berg. Sneeuw heb ik nooit echt boeiend gevonden maar dit was een andere wereld. Gletsjers, overal sneeuw, superstijle bergtoppen, azuurblauwe meren.. de combinatie van dit alles op de top van de berg was iets wat ik nooit eerder in m'n leven gezien had.

Na El Chalten zijn we aan onze terugreis begonnen. Aangezien we nogal veel tijd op de boerderij zijn blijven hangen, was het nu een kwestie van zo snel mogelijk zien terug te komen aangezien Mark een vlucht in Santiago moest zien te halen een paar dagen later. En dit viel niet mee. Langs de snelweg net buiten El Chalten hebben we moeten kamperen aangezien we na 8 uur wachten nog steeds niet waren opgepikt en het veel te koud begon te worden. De volgende dag ging ons gelukkig wat beter af. Met een Duits chagrijnig koppel zijn we zo’n 5 uur lang meegelift, onze poging tot gespreksvoering werd gelijk afgekapt en we werden gevraagd zachter te praten. Op zo’n moment word je weer even met je neus op de feiten gedrukt als het gaat om cultuurverschillen. Maar uiteraard waren we alsnog blij dat we zo ver met ze mee konden reizen. Onze boerderijvriend Nino was in de buurt van Perito Moreno en heeft ons de rest van de reis verder geholpen, en niet zo’n beetje ook. Een 6 uur durende rit richting Corcovado, een nacht op de boerderij en vervolgens besloot het gezin om ons de volgende dag naar Bariloche(!) te rijden (nogmaals 6 uur verder richting het Noorden), we konden ’t nauwelijks bevatten. ’s Avonds laat zijn we met z’n allen in Bariloche aangekomen waar we in een vakantiehuisje overnacht hebben met z’n 6en nadat we het centrum verkent hadden en een bezoekje hadden gebracht aan het hostel waar Mark en ik gewerkt hadden. En zo kwam onze lifttrip langzaam tot een einde. We waren weer terug op de plek waar het allemaal begonnen was. De volgende ochtend zijn we bij het busstation afgezet na een enorm dankbaar afscheid van onze Argentijnse familie. En vanuit hier zijn we per bus doorgereisd, de grens over richting Santiago.

19 dagen later, 2680 km hebben we liftend afgelegd, wat een trip, wat een fantastische onvergetelijke ervaringen en wat een veel te lang verhaal is dit geworden! Dank aan de ongelofelijke Argentijnse gastvrijheid, mijn fantastische reismaatje Mark met wie ik een toptijd heb meegemaakt en uiteraard onze Argentijnse familie bij wie we per toeval terecht zijn gekomen en die we de rest van ons leven dankbaar zullen zijn voor de onvergetelijke tijd. Als ik een ding kan aanraden voor degenen die nog plannen hebben om Argentinië te bezoeken, is het liftend door Patagonia te reizen!