El fabuloso Perú y la vida relajada en Ecuador
Blijf op de hoogte en volg Ingrid
24 Mei 2015 | Peru, Lima
Na de hectiek van miljoenenstad Lima, de supermooie natuur in Huaraz, de incacultuur in Cuzco, de relaxte dagen in Puno, de eilanden op lake Titicaca en niet te vergeten het superlekkere eten van Peru te hebben ervaren, zijn m’n ouders na bijna 4 weken weer terug naar Nederland gevlogen. De reis is voor alle drie een supermooie ervaring geweest. Zelfs papa heeft niet een keer geklaagd over het gemis van zijn wielrenfiets en mam had nog wel wat maandjes langer willen blijven dus al met al, een supergeslaagd weerzien!
Eenmaal terug in Lima ben ik samen met m’n Amerikaanse reismaatje Mark, die toevallig ook in Peru was, gaan couchsurfen in deze stad. En ook hier werden we weer ongelofelijk gastvrij ontvangen. Na met m’n ouders te hebben gereisd (die altijd vroeg naar bed gingen en vroeg opstonden) kwam ik nu in een situatie terecht waar nogal veel gedronken en gefeest werd. De huisgenoten bij wie we verbleven hadden volop energie en konden dus met gemak tot half 6 ’s ochtends feesten om vervolgens een uur later op te staan om naar hun werk te gaan. Dat met een baan als advocaat, en avond na avond. Na anderhalve week vond ik het wel weer voldoende aangezien we overdag vrij weinig deden en altijd veel te laat naar bed gingen en tot veel te laat uitsliepen. Er was zelfs een dag waar we om half 6 ’s avonds ons ontbijt maar eens gingen nuttigen. Dusja, ondanks de gezelligheid werd ik op een gegeven moment wel een beetje moe van deze levensstijl. Mark vond ’t fantastisch daar, dus hij is nog wat langer gebleven toen ik besloten had om richting het noorden te vertrekken.
Doorreizen richting het noorden van Peru bleek een hele goede keuze. Ik was per toeval terecht gekomen in Mancora, een surfdorpje dat me wel heel erg aanstond. Door een tuktuk werd ik afgedropt bij een superchill hostel op 1 minuut loopafstand van het strand. Overal hangmatten, bamboehuisjes, palmbomen… precies waar ik me thuis bij voel. Hier wilde ik dus wel even blijven! In het hostel heb ik Engelse les gegeven aan de hosteleigenaar en zijn 7-jarig dochtertje voor gratis accommodatie. Verder verbleef ik daar met vrijwel alleen maar Argentijnen en daarnaast m’n Engelse maatje Matt, een stand-up comedian. Meer had ik niet te wensen! Iedere dag volop zon, altijd mooie zonsondergangen, een strand in de buurt waar we met reuzeschildpadden konden zwemmen en de fantastische humor van Matt. Helaas kwam door voedselvergiftigingen en knokkelkoorts na 2 weken wel een einde aan de fijne tijd. Met Matt die knokkelkoorts had opgelopen, ben ik naar het ziekenhuis gegaan waar hij in de eerste instantie niet geholpen werd omdat hij op dat moment even geen koorts had. Later die dag is hij met de ambulance afgevoerd. Iedereen in het hostel had wel wat. Buikproblemen, knokkelkoorts en Mark die voor een paar dagen op bezoek kwam, is zelfs flauw gevallen na een overdosis rauwe vis. Ook ik had een voedselvergiftiging opgelopen en ben na twee weken maar vertrokken omdat ik liever niet ook knokkelkoorts wilde oplopen.
De grens over naar Ecuador dus maar! De hosteleigenaar had me aangeraden om met een minibus richting het grensgebied te gaan om daar vervolgens een bus richting Ecuador te nemen en in dollars te betalen wat een veel goedkopere optie was. Makkelijker gezegd dan gedaan. De chauffeur van de het minibusje raakte volledig in paniek toen ie hoorde dat ik alleen de grens over wilde steken. ‘Dit KAN toch niet, WAAROM ben jij alleen?! Je kan toch niet ALLEEN reizen als vrouw zijnde?! Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Je kent dit land niet eens!’ enz. enz. Uit paniek heeft ie me naar het politiebureau gebracht om daar overleg te plegen. Maargoed, achteraf nogal overdreven allemaal. Met een taxi ben ik uiteindelijk naar de grens gebracht, waar ik twee Argentijnse backpackers ben tegengekomen. Met z’n drieën zijn we de grens over gelopen en vervolgens naar de immigratiedienst gegaan voor onze stempels. Even later stopte er toevallig een bus die naar Guayaquil ging, een van de gevaarlijkste steden van Zuid-Amerika die ik graag had willen overslaan maargoed.. moe van alle ellende was ik blij dat ik überhaubt weg kon uit ’t grensgebied. Na een nachtje in Guayaquil had ik de volgende ochtend een bus richting de kust van Ecuador genomen. Montañita werd m’n volgende bestemming, wederom een surfdorpje met áltijd mooi weer. En al direcht bij aankomst had ik besloten; dit wordt m’n nieuwe thuis voor een tijdje. Eindelijk, weer even settelen en een baan vinden. Hier keek ik al heel lang naar uit, en dan vooral in een dorpje als dit.
Op een plek die me aan de Arts Factory in Byron Bay deed denken, besloot ik m’n tentje op te gaan zetten en hier wel een hele tijd te blijven. Een tophostel in de natuur met een geweldige sfeer en veel muzikanten. Helaas kwam ik er al gauw achter dat Montañita niet bepaald een plek was waar iets te verdienen viel, dus ben ik maar voor mezelf begonnen. Engelse privélessen geven voor groepen van maximaal 3 personen. Dagelijks ben ik het dorp ingegaan om m’n flyers te verspreiden en locals te leren kennen, met resultaat! Inmiddels heb ik 4 studenten en krijg ik er als het goed is nog 4 bij op korte termijn. Er zijn veel geïnteresseerden maar vaak te lui om daadwerkelijk actie te ondernemen. Typisch voor zo’n dorpje waar de zon altijd schijnt, niet vooruit te branden die mensen hier. Ook m’n huisgenoten (met wie ik inmiddels een huisje huur aangezien dat toch wel een stuk comfortabeler was dan m’n tentje in die hitte, en nog goedkoper ook) zijn van die typische stoners uit Argentinië. Geen cent te makken en te stoned om daadwerkelijk wat te ondernemen om geld bij te verdienen als ze nog meer dan 10 dollar als totaalvermogen hebben. Maar prima kerels verder! Een van de twee heeft letterlijk 0,0 geld. Hij verdient hier 5 dollar per dag voor 5 tot 8 uur ‘werken’ om schulden af te betalen en moet binnen een paar dagen op zoek naar een nieuwe goedkopere woning omdat ie dus geen huur kan betalen. Maar hij maakt zich niet nog niet misschien druk, zingend ‘por que yo no quiero trabajar, no quiero estudiar’ (vertaling: want ik wil niet werken, ik wil niet studeren) maakt ie zich klaar om naar z’n werk te gaan, een Argentijns restaurantje aan de straat. En zoals hij zijn er VEEL Argentijnen. Reizend door Zuid-Amerika, hebben vrijwel allemaal geen cent en verdienen af en toe een klein beetje geld bij (om ’t vervolgens aan marihuana of andere drugs te besteden). Wel boeiend om te zien dat ze toch nog een heel eind komen met deze manier van reizen.
Jullie zijn in ieder geval weer op de hoogte nu! Ik blijf voorlopig nog even flink genieten van het heerlijk, relaxte leventje in Ecuador en het lesgeven hier! Daarna nog een paar maandjes Colombia verkennen en dan maar weer langzaamaan richting Nederland. Tot de volgende update!
-
25 Mei 2015 - 01:03
Monique:
Klinkt goed Ingrid! Wij vertrekken morgen richting Nederland Helaas. Het was top hier. -
25 Mei 2015 - 08:29
Sophie:
Klinkt goed weer allemaal! Wat gaaf dat je ouders zo lang zijn langsgekomen. Unieke ervaring samen :) geniet! X -
25 Mei 2015 - 11:42
Leo:
Dag Ingrid,
Weer een mooi verslag !
Ga jij hier in Nederland nog wennen ?
Groetjes uit Vorstenbosch -
25 Mei 2015 - 17:46
Carolien:
Hoi Ingrid, ik herken hier en daar wat uitspraken die jullie pap ook gebruikt. Grappig!
Maar jonge jonge wat een lef zo helemaal alleen ........... neem mijn petje af hoor.
Het ga je goed. Grtz -
01 Juni 2015 - 13:36
Maria:
Ingrid,
Ik heb weer genoten van je verslag.
Groetjes Maria
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley