Rishikesh... een dorp waar ik per ongeluk terecht ben gekomen, maar bij dit soort ervaringen heb ik het idee dat het zo heeft moeten lopen. Wat een fantastisch dorp vol met verborgen plekken. Iedere dag weer een feestje om wakker te worden en weer verrast te worden door wat de dag zou brengen. Vooral in een plek als deze, die ook wel bekend staat als wereldhoofdstad van de yoga vanwege de honderden yogacentra en ashrams.

Na een gebroken nacht in een verschrikkelijke nachtbus, werden we om 6.00 's ochtends op een willekeurige plek gedropt. Samen met een Rus (die graag in een Ashram wilde verblijven, wat mij ook wel boeiend leek) heb ik een tuktuk genomen en zijn plan maar gevolgd aangezien ik überhaupt geen idee was waar ik was. Uiteindelijk zijn we toch maar op zoek gegaan naar een hostel aangezien alle monniken in de ashram nog sliepen en die ene monnik die wakker was sprak 0 Engels en kon ons niet verder helpen. Het hostel waar we terecht kwamen was geweldig. Er startte al direct een yogaklas op het dakterras. Ondanks 0 slaap die nacht, was dat wel een prima start van de dag! En zo ben ik dagelijks van het een in 't ander gerold tijdens mijn verblijf in Rishikesh. Oneindig veel te doen! Met m'n kamergenoot uit Engeland die toevallig een motor had gehuurd zijn we richting het Himalaya gebergte gereden, waar we uitzichtpunten hebben beklommen en watervallen bezocht. Ook hebben we onszelf dagelijks laten verrassen door de vele eetplekjes en hutjes om chai te drinken. Rishikesh zit vol met supersfeervolle plekjes vrijwel allemaal gemaakt van bamboe. Iedere dag checkten we zo'n 3 verschillende plekken en overal was het eten echt ongelofelijk lekker en de sfeer geweldig! Soms bleven we wel uren hangen. Na een paar dagen leek het me wel tof om in een ashram te verblijven. Ook mijn kamergenootjes uit Engeland en België had ik zover gekregen om mee te gaan, niet direct waar ze naar op zoek waren maar ze waren openminded en nieuwsgierig genoeg om het een kans te geven. En maar goed ook. Op aanraden van de hosteleigenaren kwamen we terecht op een plek zo'n 2 km van het centrum vandaan, waar de armoede ons in overvloed tegemoet kwam. Vele bejaarden die het leven op straat deelden met straathonden en straatkoeien. Als er al sprake was van onderdak, was dit een zeiltje gespannen over 2 stokjes. Rijen van vermagerde ouderen die naast elkaar de dag uit zaten en waar de honger van af straalde. Het feit dat de koeien de posters van de muren aten bij gebrek aan beter zegt al genoeg. Schrijnend om te zien dat overleven een dagtaak is voor de mensen en dieren hier. De ene helft van de straat was pure armoede, de andere helft bestond uit tempels.

Onze bestemming, die leek op een onschuldige tempel, bleek extremer te zijn dan ik dacht. Dagelijks werd er les gegeven door een professor die les gaf in hindoeïsme. Boeiend, dachten wij (alledrie vrijwel compleet onbekend met dit geloof). En dat was het zeker, maar bovenal schokkend. We kregen les in vedic parapsychology waarbij voornamelijk de focus werd gelegd op geesten. Geesten ja. Er werd ons uitgelegd dat wanneer mensen na hun dood in een geest transformeren, dit een gevolg is van slecht gedrag. Een straf als het ware. Bevrijding is hetgeen waar hindoes naar streven. Als je namelijk een geest bent dan functioneren je gedachten, intelligentie en eigenwaarde nog steeds maar is er geen sprake van een lichaam om behoeften (als honger, dorst etc.) daadwerkelijk te vervullen. Oftewel een eindeloos lange lijdensweg. Geesten kunnen volgens het hindoeïsme echter in menselijke lichamen treden om hun slechte behoeften, zoals drank- en drugsgebruik, te vervullen. Hiervoor hebben ze namelijk een lichaam nodig. Hier wordt dan ook mee gezegd dat wanneer mensen onder invloed zijn en dronken gedrag vertonen er gewoon een geest in het lichaam zit. Dit ben je niet zelf. Dit geldt ook voor mensen die weleens last hebben van vreetbuien. Gewoon een geest die op dat moment even de boel overneemt. Makkelijk gezegd. Maar het ging steeds verder.
"Live by the law of hindoeïsm otherwise ghosts will destroy your life. Black clothes attract ghosts, burn them. Also don't use perfume and don't eat sweets." Zat ik dan. In mijn vrijwel compleet zwarte outfit werd ik al door verschillende mensen aangestaard. Het meest schokkend vond ik nog dat AL die Westerse mensen die zijn klassen volgden daadwerkelijk opgeslokt werden in het hindoeïsme, alleen wij drieën keken van een afstand toe en verbaasden onszelf over deze gekte. Er werden vragen gesteld als 'wat kan ik nog meer doen om de geesten te verdrijven?', 'hoe word ik verlost na mijn dood?' en 'indien ik sterf als gevolg van een ongeluk of ziekte, word ik dan ook een geest?' Zelfmoord en het sterven als gevolg van een ongeluk wordt per definitie als funest gezien. Het krijgen van een ongeluk is gevolg van slecht karma.. tja, en wat is dan precies een ongeluk? Discussie was er, maar het antwoord werd vrijwel altijd naar hindoeïstische theorie verwezen, en.. "hindoeism is all about telling the truth."

Zo zijn we in een paar dagen tijd heel wat 'wijzer' geworden. In ieder geval is het me nu duidelijk waarom rituelen hier zo strikt en precies worden uitgevoerd. Als dit soort ideeën van jongs af aan in je hoofd worden geprent, kan ik me voorstellen dat angst een grote drijfveer is om alles zo goed mogelijk te willen doen.
Nu vraag je je misschien af wat voor figuren in zo'n ashram rondlopen, en ja.. daar schrijf ik graag over haha. Al snel raakten we aan de praat met een man die zichzelf "Balance" had genoemd. Flinke baard, buddhabuikje, jaar of 60, dagelijks geheel in wit gekleed en van oorsprong Amerikaans. Wel een grappige kerel, zo iemand die graag onderduikt in andere religies en er dan ook volledig in opgaat. En verder, vrijwel alleen maar reizigers die in flinke gewaden gekleed gaan, van die Aladdin broeken dragen en zichzelf als het ware compleet getransformeerd hebben tot blanke Indiër en met hun meest vredige stem uitspraken doen als "I felt disconnected. Now I feel connected again... to my body, and my spirit." Wat dat ook moge betekenen. Alleen zitten en rondkijken was al voldoende interessant in een plek als deze (overal in India wel eigenlijk).
Om onszelf nog een stapje extra uit te dagen zijn we later die dag naar 'laughing yoga' gegaan in het dorp. Zodra je denkt dat het niet gekker kan worden, wordt het tegendeel bewezen... wat een bizarre ervaring. Wij stapten er alledrie nuchter in zonder verwachtingen, behalve dan dat er waarschijnlijk gelachen zou worden. We moesten de meest gekke opdrachten uitvoeren... elkaar met leeuwensprongen benaderen en elkaar toebrullen, miauwen als een krolse kat, geforceerd haha's en hihi's opwekken en dat was nog maar het begin. Een ding is zeker, we zijn aardig uit onze comfortzone gestapt. En moet eerlijk toegeven dat ik letterlijk op de grond heb gelegen van het lachen, maar dan juist op de momenten waar het minder gepast was. Zoals op het einde toen we in een kring harre krishna liedjes gingen zingen schouder aan schouder in kleermakerszit heen en weer wiegend. Toen had ik het niet meer en kwam alles eruit.. waar zijn we in godsnaam mee bezig? Is er toevallig ergens een verborgen camera? Vooral bij het zien van vele anderen die met ogen dicht volledig in hun element waren en opgingen in de krishna liedjes. Ik wist niet wat ik meemaakte. In ieder geval.. gelachen hebben we.
In tegenstelling tot de ochtendyoga in de ashram, daar stond het huilen me nader bij dan het lachen. De oefeningen werden ons toegeblaft en ik heb me in de raarste posities gewrongen. Beginnersopties waren er niet, het was volle bak gaan, anderhalf uur lang. Verschrikkelijk. Nog nooit zoiets meegemaakt. Dat was dan ook de eerste en de laatste keer dat ik daaraan heb deelgenomen. De ochtendmeditatieklas en middagyoga waren gelukkig wel goed te doen!

Ondanks de extreme regels van het hindoeïsme die ons als het ware werden opgelegd, hadden we een ervaring als deze niet willen missen. Fascinerend om te zien hoe mensen hun leven volledig toewijden aan een geloof. Dit werd ook nog eens benadrukt toen we op een avond ons bed uit geschud werden door een aardbeving. Ik moet zeggen dat er aardig wat dingen door mijn hoofd zijn geschoten bij een reisje naar India, maar zeker geen aardbeving. We zaten al snel overeind, en zagen mensen in paniek over de gangen rennen. Op dat moment hebben we snel onze belangrijkste spullen in een tas gestopt, de trappen afgerend op naar het plein om ons aan te sluiten bij de anderen. De monniken hadden nog nooit zulke hevige bevingen meegemaakt en vroegen zich af of dit een voorbode was voor erger. Vandaar dat ze liever niet in het gebouw bleven. Het was een kwestie van afwachten, maar het leek rustig te blijven. Na een kwartier zei een van de monniken met een glimlach op zijn gezicht 'tja.. als het mijn tijd is om te sterven, dan is dat zo.' En liep weer naar binnen. Zo makkelijk stond ik er zelf nog niet bepaald in, maar een paar minuten later besloten we zelf ook maar weer naar binnen te gaan met onze spullen gereed om zo snel mogelijk een weg naar buiten te banen als het nodig zou zijn. Gelukkig bleek het onnodig, de volgende dag hebben we het nieuws gecheckt. Het bleek om een aardbeving van 5.8 op de schaal van richter te gaan die ten noorden van ons plaatsvond maar zelfs in Delhi flink te voelen was. (https://www.google.co.in/amp/indianexpress.com/article/india/5-8-on-richter-quake-rocks-uttarakhand-delhi-4511344/lite/). Heel aparte ervaring, en gek om ineens in zo'n situatie te zitten die zomaar eens fataal zou kunnen zijn. De onwetendheid voor wat er nog kon komen vond ik het moeilijkst. Gelukkig is Mark (de Engelsman) docent aardrijkskunde dus hij kon me wel uitleggen hoe het precies zat en dat er voor ons weinig kans was op écht risico. Dus zijn kennis kwam op dat moment wel goed van pas.

Een weekje Rishikesh en tig ervaringen rijker, dit land blijft verrassen. Zo ook nu, Mark en ik zijn inmiddels in Varanasi. De plek waar lijken aan de lopende band voorbij worden gedragen om verbrand te worden aan de Ganges rivier. 24/7 gaat dit proces van lijkenverbranding door en in het water waar het as wordt uitgestrooid staan mensen tegelijkertijd te baden. Bizarre gewaarwording. Maar zoals misschien al duidelijk is geworden, reizen in dit land is een bizarre maar tegelijkertijd fantastische ervaring die ik voor geen goud had willen missen!

Morgen vlieg ik vanuit hier naar het zuiden, plannen heb ik niet dus het is afwachten wie ik op het vliegveld ontmoet. In je eentje per bus en trein reizen is ellende in dit land, dus hopelijk loop ik weer leuke mensen tegen 't lijf:) we gaan 't zien! Tot de volgende update!