Meditationretreat
Blijf op de hoogte en volg Ingrid
22 Januari 2014 | Thailand, Ko Pha-Ngan
Wauw!
Dat is kort samengevat hoe ik mijn 10-daagse meditationretreat ervaren heb. Onbeschrijfelijk, zoals onze meditatieguru ook zei 'impossible to capture in words'. Maargoed, ik zal een poging wagen om mijn ervaring met jullie te delen voor de nieuwsgierigen.
Stel je voor... je bevindt jezelf op een bergtop van een tropisch eiland omgeven door tempels, jungle en wilde dieren, samen met zo'n 40 andere mensen van over de hele wereld (waaronder maarliefst 3 Brabanders, kleine wereld), niet wetende wat de komende 9 dagen brengen zal. Ik had mezelf weer eens 0 verdiept/ingelezen, maar wat ik wist was: 2 maaltijden per dag en geen eten na 12.00 's middags, mijn grootste zorg haha. Oftewel, mijn enige voorbereiding was dat ik mezelf aardig 'volgepropt' had 3 dagen voordat het retreat van start zou gaan.
Nooit kunnen raden dat dag 1 met een uitgebreid buffet + kennismaking zou beginnen! Zat ik dan, met mijn 3 dagen eetvoorbereiding. Ik had het allemaal een stuk strikter verwacht, maar in plaats daarvan een superwarm welkom, een en al gezelligheid en opvallend veel jonge mensen. Op dat moment dacht ik nog 'ah.. dit wordt een eitje, voel me al helemaal thuis.' Maar sommigen die de retreat voor de tweede keer deden waarschuwden me al 'het is nog niet begonnen, wacht maar af.' Dag 2 overdag was wederom heel relaxed. Samen met m'n favoriete maatje (een New-Yorkse oma van 70 met fantastische humor) naar de sauna geweest om nog even maximaal te relaxen voordat de meditatie van start zou gaan. Diezelfde avond om 18.30 werd de bel geluid. De stilte is ingegaan.
De komende 7 dagen:
- niet praten
- geen muziek, internet, laptop, telefoon, camera, boeken (alles ingeleverd)
- 9 uur meditatie per dag en non-stop mindfullnesstraining
- iedere ochtend om 4 uur op
- ontbijt om 7 uur, lunch om 11 uur 's ochtends. Daarnaast geen eten/tussendoortjes.
- douchen met emmertjes koud water
- slapen op een houten bed met als achterliggende gedachte 'een matras is een overbodige luxe.'
Sommigen van jullie zullen nu vast denken: hoezo zou je jezelf dit aandoen?!
Simpel, gewoon nieuwsgierigheid. Dat is ook de hoofdreden waarom ik zoveel op reis ben. De drang om alles te willen meemaken (waar ik nu gelukkig na deze 10 dagen van 'genezen' ben).
Dus... de volgende ochtend, 4.00, een hoofdbel die 15 min. lang geluid werd. Over een alarm zetten hoefde ik mezelf dus geen zorgen te maken, wakker werd ik wel. Aangezien vroeg opstaan voor mij geen probleem is, was ik al snel in de meditatiezaal te vinden. Maar mediteren ho maar. Continu van positie veranderen, rondkijken hoe de rest in hemelsnaam stil kan blijven zitten, tussendoor op de klok kijken (wanneer gaat ie de bel eindelijk luiden en komt er een einde aan deze ellende?!) etc. etc. Een concentratievermogen van 0.0. Ja, ik was KAPOT na dag 1. Op mijn bed (dat net zo goed een keukentafel had kunnen zijn) 'plofte' ik 's avonds neer; chagrijnig, uitgeput en honger als een paard. Na 2 minuten viel ik in slaap.
De dagen erna gingen me een stuk beter af. Ik raakte gewend aan de vaste structuur van de walking en sitting meditation en de Dhammatalk (de speeches van onze 'guru') heeft me op veel momenten weer extra motivatie gegeven. Op sommige momenten hadden zijn speeches ook totaal het tegenovergestelde effect. Al vrij snel werd me namelijk ingewreven dat het leven een grote lijdensweg is en het buddhisme de enige uitweg is. Een 'ik', persoonlijkheid, verleden of toekomst bestaat niet in het geloof van het buddhisme en zolang je aan dat idee vasthoudt kom je verder in het meditatieproces. Hoe meer je je 'ik' verwijderd, hoe minder lijden. Dat was hetgeen waar ik het meeste moeite mee had, vooral na 4 jaar zelfstudie over mijn persoonlijkheid tijdens m'n opleiding. En hoezo lijden? Mijn leven is fantastisch.. lijden doe ik zelden. Ik kon er maar moeilijk inkomen. Na een aantal dagen begreep ik wat hij bedoelde. En ik kwam er achter dat ik meer leed dat ik in de gaten had. Mijn lichaam en geest, een al rusteloosheid. Alles wilde ik alsmaar beter; mooier weer, relaxtere cultuur, meer avontuur, meer ervaringen. Willen, willen, willen... continu. Diep van binnen een en al ontevredenheid, op zoek naar extern geluk. Terwijl het allemaal van binnen zit. Tijdens de meditatie hebben we onze gedachtes geobserveerd, van een afstand, zonder erin betrokken te raken. Letterlijk IEDERE gedachte/songtekst/herinnering die opkwam werd in gedachte genoteerd en losgelaten. 'Note it, know it, and let it go.' Totdat na continu trainen het hoofd helemaal leeg was en volledige rust gecreëerd werd zodat je in het NU leeft zonder met je gedachten ergens anders te zijn. Volledig gefocust op de ademhaling was het mogelijk iedere ervaring intens te beleven. Proeven, zien, ruiken, voelen. De wereld werd totaal anders beleefd. Dingen werden gezien zoals ze echt zijn, zonder dat je gedachten er een invloed op hebben of mening over vormen. Geen zorgen, toekomstplannen, herinneringen, gedachten.. niks. Klinkt saai, maar echt... fantastisch. Heb me nog nooit zo relaxed gevoeld. Reageren op dingen, veroorzaakt namelijk onrust. En dat is wat mensen continu doen. Gedachtes voeden door er meer en meer over na te denken, zorgt ervoor dat ze blijven terugkomen. Dus hoe sneller je bewust bent van het feit dat er een gedachte in je omgaat, hoe sneller je deze leert stop te zetten en weer terug te keren naar het heden. Een zin die ik zeker zal onthouden: 'it's great as it is.' Klinkt simpel, maar zo waar. En ja... dit is nog maar een fractie van mijn 7 daagse meditatietraining. Alles op deze manier beschrijven levert een verslag van zo'n 7 kantjes op dus dat zal ik jullie zeker niet aandoen. Maar ik kan jullie vertellen, ik heb VEEL geleerd. Echt een van de beste dingen die ik ooit heb gedaan in m'n leven.
De achtste dag werd de bel opnieuw geluid, er mocht weer gepraat worden. Verrassend genoeg het laatste waar ik zin in had. Maar na een aantal gesprekken was het superfijn om ervaringen te delen en te horen hoe iedereen het beleefd heeft. Sommige mensen hebben een hele zware tijd gehad, een meisje is zelfs gillend gek geworden en heeft de tempel moeten verlaten. Maar over het algemeen was iedereen supertrots op elkaar. Een en al liefde, respect en sympathie brak los op dag 8, zonder elkaar te kennen. Maar een intense ervaring als dit levert gek genoeg een sterke band op. Zonder de groep had niemand dit kunnen voltooien. We motiveerden elkaar, ook al mocht er niet gepraat worden.
En iets wat ook wel interessant is om te vermelden. In NL werd een zogenaamde nierziekte bij me geconstateerd, vlak voor vertrek. In Bangkok heb ik zojuist een check up gedaan, en 1 keer raden.. Volgens de bloed- en urinetesten functioneren m’n nieren zelfs beter dan gemiddeld. Helemaal niks aan ’t handje! Ik had mezelf al ingesteld op goed nieuws aangezien ik me prima voelde, maar dit was echt een topverrassing. Zelfs de arts was verbaasd na het zien van mijn vorige testresultaten. Wat meditatie al wel niet kan teweegbrengen.
Voor degenen die er meer vanaf willen weten, goed nieuws.. de national geographic was er toevallig ook, om een documentaire te maken. Supergrappig, in alle continenten wereldwijd is nu te zien hoe ik als een zombie rondloop tijdens de walking meditation. Verder hebben ze onze 'guru' geïnterviewd (fantastische kerel uit Australië) en een aantal monniken. Geen idee wanneer de documentaire uitkomt, maar hij heet 'the beach Koh Phangan' (of zoiets?) Ik zal het wel in de gaten houden. Verder heb ik al mijn aantekeningen net in m'n laptop verwerkt, verslag van zo'n 7 kantjes. Dus als ik daar nog mensen blij mee kan maken, dan hoor ik 't wel;)
Voor degenen die het voor elkaar hebben gekregen om dit uitgebreide verslag tot aan het einde te lezen, well done. En voor de info, zelf kun je ook een meditatieretreat doen. Genoeg opties in NL voor zover ik weet! Maar gegarandeerd een topervaring in Koh Phangan!
Dat is kort samengevat hoe ik mijn 10-daagse meditationretreat ervaren heb. Onbeschrijfelijk, zoals onze meditatieguru ook zei 'impossible to capture in words'. Maargoed, ik zal een poging wagen om mijn ervaring met jullie te delen voor de nieuwsgierigen.
Stel je voor... je bevindt jezelf op een bergtop van een tropisch eiland omgeven door tempels, jungle en wilde dieren, samen met zo'n 40 andere mensen van over de hele wereld (waaronder maarliefst 3 Brabanders, kleine wereld), niet wetende wat de komende 9 dagen brengen zal. Ik had mezelf weer eens 0 verdiept/ingelezen, maar wat ik wist was: 2 maaltijden per dag en geen eten na 12.00 's middags, mijn grootste zorg haha. Oftewel, mijn enige voorbereiding was dat ik mezelf aardig 'volgepropt' had 3 dagen voordat het retreat van start zou gaan.
Nooit kunnen raden dat dag 1 met een uitgebreid buffet + kennismaking zou beginnen! Zat ik dan, met mijn 3 dagen eetvoorbereiding. Ik had het allemaal een stuk strikter verwacht, maar in plaats daarvan een superwarm welkom, een en al gezelligheid en opvallend veel jonge mensen. Op dat moment dacht ik nog 'ah.. dit wordt een eitje, voel me al helemaal thuis.' Maar sommigen die de retreat voor de tweede keer deden waarschuwden me al 'het is nog niet begonnen, wacht maar af.' Dag 2 overdag was wederom heel relaxed. Samen met m'n favoriete maatje (een New-Yorkse oma van 70 met fantastische humor) naar de sauna geweest om nog even maximaal te relaxen voordat de meditatie van start zou gaan. Diezelfde avond om 18.30 werd de bel geluid. De stilte is ingegaan.
De komende 7 dagen:
- niet praten
- geen muziek, internet, laptop, telefoon, camera, boeken (alles ingeleverd)
- 9 uur meditatie per dag en non-stop mindfullnesstraining
- iedere ochtend om 4 uur op
- ontbijt om 7 uur, lunch om 11 uur 's ochtends. Daarnaast geen eten/tussendoortjes.
- douchen met emmertjes koud water
- slapen op een houten bed met als achterliggende gedachte 'een matras is een overbodige luxe.'
Sommigen van jullie zullen nu vast denken: hoezo zou je jezelf dit aandoen?!
Simpel, gewoon nieuwsgierigheid. Dat is ook de hoofdreden waarom ik zoveel op reis ben. De drang om alles te willen meemaken (waar ik nu gelukkig na deze 10 dagen van 'genezen' ben).
Dus... de volgende ochtend, 4.00, een hoofdbel die 15 min. lang geluid werd. Over een alarm zetten hoefde ik mezelf dus geen zorgen te maken, wakker werd ik wel. Aangezien vroeg opstaan voor mij geen probleem is, was ik al snel in de meditatiezaal te vinden. Maar mediteren ho maar. Continu van positie veranderen, rondkijken hoe de rest in hemelsnaam stil kan blijven zitten, tussendoor op de klok kijken (wanneer gaat ie de bel eindelijk luiden en komt er een einde aan deze ellende?!) etc. etc. Een concentratievermogen van 0.0. Ja, ik was KAPOT na dag 1. Op mijn bed (dat net zo goed een keukentafel had kunnen zijn) 'plofte' ik 's avonds neer; chagrijnig, uitgeput en honger als een paard. Na 2 minuten viel ik in slaap.
De dagen erna gingen me een stuk beter af. Ik raakte gewend aan de vaste structuur van de walking en sitting meditation en de Dhammatalk (de speeches van onze 'guru') heeft me op veel momenten weer extra motivatie gegeven. Op sommige momenten hadden zijn speeches ook totaal het tegenovergestelde effect. Al vrij snel werd me namelijk ingewreven dat het leven een grote lijdensweg is en het buddhisme de enige uitweg is. Een 'ik', persoonlijkheid, verleden of toekomst bestaat niet in het geloof van het buddhisme en zolang je aan dat idee vasthoudt kom je verder in het meditatieproces. Hoe meer je je 'ik' verwijderd, hoe minder lijden. Dat was hetgeen waar ik het meeste moeite mee had, vooral na 4 jaar zelfstudie over mijn persoonlijkheid tijdens m'n opleiding. En hoezo lijden? Mijn leven is fantastisch.. lijden doe ik zelden. Ik kon er maar moeilijk inkomen. Na een aantal dagen begreep ik wat hij bedoelde. En ik kwam er achter dat ik meer leed dat ik in de gaten had. Mijn lichaam en geest, een al rusteloosheid. Alles wilde ik alsmaar beter; mooier weer, relaxtere cultuur, meer avontuur, meer ervaringen. Willen, willen, willen... continu. Diep van binnen een en al ontevredenheid, op zoek naar extern geluk. Terwijl het allemaal van binnen zit. Tijdens de meditatie hebben we onze gedachtes geobserveerd, van een afstand, zonder erin betrokken te raken. Letterlijk IEDERE gedachte/songtekst/herinnering die opkwam werd in gedachte genoteerd en losgelaten. 'Note it, know it, and let it go.' Totdat na continu trainen het hoofd helemaal leeg was en volledige rust gecreëerd werd zodat je in het NU leeft zonder met je gedachten ergens anders te zijn. Volledig gefocust op de ademhaling was het mogelijk iedere ervaring intens te beleven. Proeven, zien, ruiken, voelen. De wereld werd totaal anders beleefd. Dingen werden gezien zoals ze echt zijn, zonder dat je gedachten er een invloed op hebben of mening over vormen. Geen zorgen, toekomstplannen, herinneringen, gedachten.. niks. Klinkt saai, maar echt... fantastisch. Heb me nog nooit zo relaxed gevoeld. Reageren op dingen, veroorzaakt namelijk onrust. En dat is wat mensen continu doen. Gedachtes voeden door er meer en meer over na te denken, zorgt ervoor dat ze blijven terugkomen. Dus hoe sneller je bewust bent van het feit dat er een gedachte in je omgaat, hoe sneller je deze leert stop te zetten en weer terug te keren naar het heden. Een zin die ik zeker zal onthouden: 'it's great as it is.' Klinkt simpel, maar zo waar. En ja... dit is nog maar een fractie van mijn 7 daagse meditatietraining. Alles op deze manier beschrijven levert een verslag van zo'n 7 kantjes op dus dat zal ik jullie zeker niet aandoen. Maar ik kan jullie vertellen, ik heb VEEL geleerd. Echt een van de beste dingen die ik ooit heb gedaan in m'n leven.
De achtste dag werd de bel opnieuw geluid, er mocht weer gepraat worden. Verrassend genoeg het laatste waar ik zin in had. Maar na een aantal gesprekken was het superfijn om ervaringen te delen en te horen hoe iedereen het beleefd heeft. Sommige mensen hebben een hele zware tijd gehad, een meisje is zelfs gillend gek geworden en heeft de tempel moeten verlaten. Maar over het algemeen was iedereen supertrots op elkaar. Een en al liefde, respect en sympathie brak los op dag 8, zonder elkaar te kennen. Maar een intense ervaring als dit levert gek genoeg een sterke band op. Zonder de groep had niemand dit kunnen voltooien. We motiveerden elkaar, ook al mocht er niet gepraat worden.
En iets wat ook wel interessant is om te vermelden. In NL werd een zogenaamde nierziekte bij me geconstateerd, vlak voor vertrek. In Bangkok heb ik zojuist een check up gedaan, en 1 keer raden.. Volgens de bloed- en urinetesten functioneren m’n nieren zelfs beter dan gemiddeld. Helemaal niks aan ’t handje! Ik had mezelf al ingesteld op goed nieuws aangezien ik me prima voelde, maar dit was echt een topverrassing. Zelfs de arts was verbaasd na het zien van mijn vorige testresultaten. Wat meditatie al wel niet kan teweegbrengen.
Voor degenen die er meer vanaf willen weten, goed nieuws.. de national geographic was er toevallig ook, om een documentaire te maken. Supergrappig, in alle continenten wereldwijd is nu te zien hoe ik als een zombie rondloop tijdens de walking meditation. Verder hebben ze onze 'guru' geïnterviewd (fantastische kerel uit Australië) en een aantal monniken. Geen idee wanneer de documentaire uitkomt, maar hij heet 'the beach Koh Phangan' (of zoiets?) Ik zal het wel in de gaten houden. Verder heb ik al mijn aantekeningen net in m'n laptop verwerkt, verslag van zo'n 7 kantjes. Dus als ik daar nog mensen blij mee kan maken, dan hoor ik 't wel;)
Voor degenen die het voor elkaar hebben gekregen om dit uitgebreide verslag tot aan het einde te lezen, well done. En voor de info, zelf kun je ook een meditatieretreat doen. Genoeg opties in NL voor zover ik weet! Maar gegarandeerd een topervaring in Koh Phangan!
-
22 Januari 2014 - 09:14
Esther:
Nichske, tja, wat zal ik zeggen, een en al herkenbaarheid! Ik ben natuurlijk geïnteresseerd in die 7 kantjes, dat begrijp je. Over mijn 10-daagse Boeddhistische Vipassana meditatie in India heb ik een artikel geschreven van vijf kantjes. Dus als je wilt...
Ja natuurlijk, het enige dat je hebt, ben je zelf. En dat is alles dat je nodig hebt om geluk te ervaren. Alles wat je van buitenaf aantrekt, leidt alleen maar af. En bezittingen zijn al helemaal overbodig in het leven en niet nastrevenswaardig, zoals Boeddha zou zeggen.
Ach, we hebben het er wel een keer over als je voor de verandering weer eens in Nederland bent. Wel fijn voor je moeder dat je hebt ontdekt dat je niet per se hoeft te reizen om het belangrijkste in het leven mee te maken :o) Reizen is vaak ook maar gewoon een vlucht, haha!
Grtz. Esther -
22 Januari 2014 - 09:24
Anne:
Wow ingrid vet verhaal!! Ik was heel benieuwd hod dat mediteren jou af zou gaan, maar blijkbaar dus echt n topervaring :D. En al helemaal geweldig dat je nu ineens geen gedoe meer hebt met je nier! Dit mediteren zal je denk ik ook wel anders in je vervolg van je reis gezet hebben.. ben benieuwd wat je nu verder weer gaat doen :)
Have fun! xxx -
22 Januari 2014 - 09:32
Monique:
Wauw Ingrid, wat een avontuur weer! Het klinkt als een hele pittige ervaring.. 7 dagen stil zijn is niet niks! Maar het levert dus wel veel wijsheid en mooie veranderingen op (en waarschijnlijk verbaasde artsen in Nederland!). Ik ben erg benieuwd wat je hierna gaat doen, want deze inzichten zullen je plannen waarschijnlijk ook wel beïnvloeden ;).
Misschien kan je me in Nederland een mini-cursus geven, want dit klinkt als iets wat ik ook wel kan gebruiken :P
Veel plezier! X -
22 Januari 2014 - 12:58
Annette Van Loon:
Hoi Ingrid.
Wat een super ervaring. Je wordt er stil van als je het leest. Wist niet dat het zn impact kan hebben.
Heel veel succes met je verdere reiservaringen.
Ik ben erg benieuwd of er veranderen zullen zijn en hoe lang dit alles een invloed zal houden op je doen en laten. Nog veel plezier.
groetjes. -
22 Januari 2014 - 13:05
Carolien:
Hey!
Ingrid, wij gaan deze ervaring van jou delen als we elkaar spreken. Ik wist het, mediteren is het mooist wat ooit is uitgevonden! Doe mij die 7 velletjes maar. Geweldig.
Tante uit Drenthe -
22 Januari 2014 - 18:26
A3:
lekker bezig Ingrid! super knap dat je de meditatie retreat zo goed hebt afgerond!
gaaf dat je het hebt gedaan!
Go slow!
xxx -
23 Januari 2014 - 00:07
Sophie:
Super goed ingride. Ik hou wel van dat soort inzichten :) fijn van me nier!! Goed om te horen. Liefs -
23 Januari 2014 - 00:08
Sophie:
Super goed ingride. Ik hou wel van dat soort inzichten :) fijn van je nier!! Goed om te horen. Liefs -
24 Januari 2014 - 14:20
Leo :
Hallo Ingrid,
Ik heb het hele verhaal doorgelezen ! Goed hè !
Ben benieuwd hoe je verhaal is als je straks weer terug bent in NL
Geniet verder ! -
26 Januari 2014 - 15:16
Peter:
Hey kanjer, wat schrijf jij toch leuk:) Het leest lekker weg en ik ben zeker geïnteresseerd in die 7 kantjes:)
Topnieuws die checkup over je gezondheid, heel fijn!
Goed bezig Ingrid, top!
Groetjes van Peter -
31 Januari 2014 - 10:47
Ingrid:
Tnx voor al jullie lieve reacties!
De aantekeningen komen eraan zodra ik alles in de goede volgorde heb gezet.. nogal een chaotisch verhaal op 't moment;) Ben iig zeker geïnteresseerd in jouw artikel Esther! dus die ontvang ik graag!
Tnx alvast!
Groetjes vanuit Laos -
03 Februari 2014 - 13:06
Jessie:
He Ingrid, hier ben ik nog even , beter laat dan nooit !!
Wat een geweldige ervaringen ,fantastisch, dat je dat maar weer hebt meegemaakt en volbracht ! Heb enorme bewondering voor jou, en dat jou gezondheid oke is dat is natuurlijk helemaal geweldig.
Heel veel groetjes ,en dikke knuffel, Jessie -
04 Februari 2014 - 11:44
Marlies Teulings:
Geweldig zo,n ervaring, lijkt me heel moeilijk maar achteraf toch positief.
Ik zou jou 7 kantjes heel graag willen lezen.
Lees jouw verhalen met veel plezier.
Ingrid sterkte met je verdere reizen in je leven.
Tot gauw groetjes Marlies
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
