Viva Colombia... y Holanda!

Daar zit ik dan weer, bij m'n ouders thuis in Olland op de bank. Weer even wat anders dan waar ik me een paar dagen geleden bevond. Dwalend door de straten van Bogotá, de hoofdstad van Colombia, een plaats met zo'n 8.000.000 inwoners i.p.v. 1100. Een stad waar nooit een moment van stilte te vinden is. De continue verkeersherrie, de openbare bussen waarvoor gevochten wordt om naar binnen te dringen wegens extreme drukte en die vervolgens zo stampvol zitten dat mensen met hun lichamen tegen de deuren en ramen aan gedrukt staan. Een mierennest. Doe mij dan toch maar het Nederlandse Utrecht, in vergelijking met Bogotá een minidorpje waar een oase van rust hangt.

Zo ben ik Nederland op verschillende momenten in deze reis meer en meer gaan waarderen, ik weet het... het heeft even geduurd, maar ik zie het nu eindelijk ook in. Op het klimaat na hebben we het best prima hier! En het rare is dat dit moment van realisatie kwam toen ik op het strand in Ecuador zat, voor het eerst in m'n leven had ik een bepaald gemis naar Nederland. Het rondfietsen in Utrecht, gezellige avondjes met huisgenoten, het vaste wekelijkse avondje 'Expeditie Robinson' kijken met een vriendin... kleine dingetjes waar ik toch wel weer heel erg naar uitkeek. En dat op een strand, in een surfdorpje waar de zon altijd schijnt! Het grootste verlangen had ik naar werk, ik had een overdosis aan vrije tijd waardoor ik niet eens meer echt genoot van dagelijks naar het strand gaan. En werk vinden in het laagseizoen in Montañita viel absoluut niet mee. De Engelse lessen die ik daar gaf, boden voor mij te weinig uren om m'n dag fatsoenlijk mee op te vullen.
Maar daar kwam al gauw verandering in. De volgende dag werd ik door een jongen op het strand aangesproken met 'hey Ingrid!' , een typische surfer. Zijn blondbruine haar kwam onder zijn pet vandaan gekruld, met blauwgroene ogen werd ik aangekeken, een gebruind toplichaam dat een surfboard vasthield en een kledingstijl waar ik van in m'n handjes knijp. Ik klink oppervlakkig ja, maar zoals hem zie ik ze zelden. En bizar genoeg wist hij dus hoe ik heette. Dat kwam goed uit, want ik vond het zelf ook niet vervelend om hem wat beter te leren kennen. Hij bleek een pro surfer te zijn die naast competities surfen ook surfles gaf, en zo ben ik sinds Australië weer terug gekomen in het surfwereldje. Ik had de hoop eigenlijk al opgegeven aangezien ik veel te bang ben aangelegd voor die megagolven, maar meneer heeft me aardig over m'n angst heen geholpen. Vanaf die dag zijn we dagelijks het water in gegaan voor 2 tot 3 surfsessies per dag. Een droom die uitkwam. Dagelijks de keuze uit wel 20 boards, iedere keer een formaatje kleiner om mezelf te verbeteren. En zelfs eten zat inbegrepen bij het surfcamp waar hij werkte, dus dagelijks werd er voor ons na de eerste surfsessie een twee gangen lunch klaargemaakt in het restaurant dat bij het surfcamp hoorde. En daar zat ik dan.. nippend aan m'n verse fruitshake, een prachtjongen tegenover me, wachtend op het voorgerecht dat ieder moment bediend kon worden en verbijsterd van ongeloof dat dit de realiteit was waar ik in beland was. Ik was in een paradijsje terecht gekomen, van de een op de andere dag. Verder reisden we af naar verschillende stranden aan de kust. Tentje mee, surfboards mee en wat eten. En zo hebben we heel wat tijd samen gespendeerd. Een mooie tijd, maar aangezien ik mijn ticket de dag voor onze ontmoeting had geboekt en dus wist dat ik nog maar anderhalve maand had om Colombia te bezoeken, moest ik na een paar weken toch maar weer door. En hoe langer ik zou blijven hangen, hoe moeilijker dat zou gaan worden. Dus de knoop maar doorgehakt om verder te gaan...

Na het binnenland van Ecuador nog even bezocht te hebben, wilde ik zo snel mogelijk door naar Colombia. Het hoogtepunt van bijna iedere reiziger. Normaal neem ik zulke verhalen nooit zo serieus, maar over Colombia had bijna íedereen het dus dat moest dan toch wel iets speciaals zijn. En dat bleek het ook. Dankzij de fantastische bevolking, de supermooie natuur en het altijd warme weer. Bijna iedere plek waar ik in Colombia ben geweest, was een hoogtepunt op zich. Samen met een jongen uit Israël ben ik de grens overgestoken en zijn we terecht gekomen in Popayan, een stadje waar álle huizen in het stadscentrum wit zijn. Ziet er wel bijzonder uit, maar buiten dat om was er weinig te zien en beleven dus gingen we door naar Cali, de salsahoodstad van Zuid-Amerika. Dagelijks hebben we gratis salsales gekregen in het hostel en gingen we vroeg in de avond op stap om daar verder te oefenen met de locals. Altijd heb ik een hekel gehad aan dansen met een danspartner, maar in Cali ben ik erachter gekomen hoe mooi dat kan zijn als je maar wat basiskennis hebt. Iedere dag gingen we op stap tot een uurtje of 1, puur en alleen om te dansen. En het was geweldig. Al op dag 2 had ik besloten om in het hostel aan het werk te gaan, in Cali wilde ik (ondanks m'n tijdgebrek) namelijk nog wel even doorbrengen! En het verblijf in dat hostel voelde als een thuis. We gingen als familie met elkaar om.. iedere avond samen koken, grote groepsmaaltijden, filmmarathons, uitstapjes naar gebieden in de omgeving en uiteraard onze gezamenlijke nieuwe passie, salsa! Een fantastische 10 dagen.

Ook Salento, m'n volgende bestemming, is een van de mooiste plekken waar ik geweest ben. Een hostel midden in de bergen, het kostte wat moeite om er te komen... maar dan heb je ook wat! Ik had besloten om m'n tentje op te zetten, ideale locatie dacht ik zo. M'n slaapzak was ik inmiddels al ergens verloren, zo ook m'n slaapmatje. En de kou in de nachten had ik onderschat dus de eerste nacht doorkomen was geen groot succes. Maar met een yogamat en veel dikke dekens die me aangeboden werden voor m'n volgende nachten, verliepen de nachten daarop prima! En ook dit keer weer een topsfeer in het hostel, iedere avond een fantastische zonsondergang, een groot kampvuur en een superleuke groep mensen. Indrukwekkende jungle- en bergtochten in de omgeving, koffieplantages, een gezellig dorpje op loopafstand en veel yoga. Een mooie combinatie en een perfecte plek om ook weer lang te blijven hangen. Maargoed, ik had nog maar twee weken over in dit land met oneindig veel mooie bestemmingen. Dus het was tijd om door te gaan, mijn maatje Camilo opzoeken in zijn woonplaats Medellin.
Na samen in Thailand, Laos, Cambodia, Australië en Argentinië te hebben rondgereisd zou dit voorlopig onze laatste bestemming zijn. Een week lang ben ik in volle gastvrijheid terecht gekomen. Samen hebben we de mooiste plekken rondom zijn stad bezocht en heb ik zijn beste vrienden en zus leren kennen. Een topweek!

En dan mijn laatste Colombiaanse bestemming... Bogotá, waar ik middels couchsurfing in een geweldig studentenhuis iets buiten de stad terecht ben gekomen. De jongen die me had uitgenodigd bleek een superintelligent type te zijn die het liefst klassiek piano speelt en over literatuur praat. Dan heb je aan mij niet bepaald een goede, maar gelukkig had hij een hele brede interesse voor van alles en nog wat. We raakten niet uitgepraat. Hij ratelde nog sneller in het Spaans dan dat ik Nederlands praat, dus deze laatste week heb ik m'n Spaans ook nog even kunnen testen. Voor het eerst in deze reis was ik écht tevreden met het niveau dat ik bereikt heb in deze 9 maanden, dus het Spaans spreken kan ik van m'n bucketlijst afvinken! Verder hebben we volop muziek gemaakt, ik op gitaar.. hij op piano. En hij wilde graag salsa leren dansen. Aangezien alles nog vers in m'n hoofd zat van de lessen die ik in Cali heb gekregen, heb ik 'm salsales gegeven. En zo had ook hij er binnen een dag een nieuwe hobby bij! In de huiskamer schoven we 's avonds alles opzij om ruimte te creëren voor het dansen, een youtube mixje aan en alle huisgenoten deden mee. Supertof.

Om m'n trip met nóg een hoogtepunt af te sluiten, landde een goede vriend van me uit Breda in Bogotá 2 dagen voor mijn vertrek. Ook hij is mee wezen couchsurfen en heeft zich ook maar gelijk ondergedompeld in de muzieksessies en het salsadansen. Super om deze laatste dagen samen door te brengen!

En nu, terug in Nederland... genieten van de zomer, over een paar dagen naar Spanje op vakantie, vervolgens een huisje en (hopelijk!) een baan vinden in Utrecht en een thuis creëren. Al met al een enorme uitdaging en nog steeds raar om te lezen dat dit mijn woorden zijn, maar volgens mij heb ik wel even genoeg lange reizen gemaakt :)