Phuket hospital
Blijf op de hoogte en volg Ingrid
12 December 2013 | Thailand, Krabi
Het leven op een paradijselijk eiland is niet altijd een feest. Na 5 dagen maag- en darmklachten (en dus geen eten kunnen binnenhouden) is het dan tijd voor mijn eerste ziekenhuisbezoek. Het ziekenhuis op Phi Phi was helaas geen optie, een bezoekje aan dat ziekenhuis werd sterk afgeraden. Oftewel, een 2 uur lange boottrip naar Phuket was mijn enige optie, vandaar dat ik 't nogal heb uitgesteld. Tevens hopende dat 't dag bij dag beter zou gaan en de Thaise medicatie zou aanslaan. Maar helaas, na weer een slechte nacht was ik er helemaal klaar mee. De eerste ferry naar Phuket kon ik nog nét halen die ochtend. Snel een rugtas met was spullen bij elkaar geraapt en met moeite naar de ferry gerend, gelukkig nog op tijd!
Eenmaal in Phuket heb ik mezelf achterop een motorbike naar 't ziekenhuis laten brengen. Uiteraard weer eens zonder helm en er werd diverse malen door rood gereden dus wederom heb ik mezelf weleens veiliger gevoeld.. maar zoals te verwachten heeft ie me zonder problemen afgezet. Vervolgens stap ik een internationaal(!) ziekenhuis binnen en wordt er aan mij gevraagd of ik Thais spreek. De verpleegster tegenover me sprak geen woord Engels. Ik kreeg een telefoon in mijn handen gedrukt met een stem aan de andere kant van de lijn 'What you here for?' Lekkere communicatie dus. In simpel Engels heb ik mijn situatie proberen uit te leggen en daarna plaatsgenomen in de wachtkamer. Toen ik naar binnen werd geroepen werd me verteld de volgende dag terug te komen. De arts werkt namelijk niet op zondag. En inderdaad, het was zondag. Het besef van dagen vervaagt compleet na een aantal weken op Phi Phi te hebben gespendeerd, dus dat is wel het laatste waar ik bij stilgestaan heb.
Met wat zakjes ORS en het gewicht van een anorexiapatiënt (want ja, ik had mezelf zojuist gewogen, maarliefst 48,6 kilo'tjes) slenter ik 't ziekenhuis uit op zoek naar accomodatie. Na een aantal mislukte pogingen tot gespreksvoering, aangezien geen hond Engels spreekt in dit gedeelte van Phuket, besloot ik even uit te rusten op een stoeprandje. En wat bleek er naast me te zitten; een drugsverslaafde oma kauwend op tabak, vragend om spuiten in gebarentaal. Kon er ook nog wel bij :). Een hostel was ver te zoeken in deze omgeving dus maar weer achterop een motorbike gaan zitten om mezelf naar Phuket Town te laten rijden. En daar komt ie! De eerste meevaller van deze dag: Ontzettend lief hostelpersoneel, goede internetverbinding en de mogelijkheid om goed uit te rusten. Precies wat ik nodig had.
De volgende dag was ik er na wat google research vrijwel zeker van dat er sprake was van een parasiet in mijn dunne darm. Alle symptomen wezen op giardia. Dus vol goede moed naar het ziekenhuis om te checken of dit het geval was. De goede moed was echter van korte duur toen ik zag hoe chaotisch en inefficiënt er te werk gegaan werd. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en Engelssprekend personeel was wel heel ver te zoeken. Zelfs de arts waarop ik mijn hoop had gevestigd sprak 'little English'. Hopeloos dus.
Achteraf bleek dat dit niet het internationale ziekenhuis was, maar een local government hospital, bedoeld voor Thaisen zonder verzekering. Dat verklaart een hoop. Ik vond het al zo verbazingwekkend om te zien dat mensen in de ziekenhuiskamers op rubberen matjes lagen i.p.v. matrassen.
Na wat gesprekjes met de arts (+ iemand die wat kon vertalen) kon ik het geduld niet opbrengen om een onderzoek te laten starten aangezien ik me wonderbaarlijk genoeg een stuk beter voelde dan de dagen ervoor. De dag erna bleek zelfs dat ik mijn eten kon binnenhouden. Oftewel, de bezoekjes aan 't ziekenhuis in Phuket zijn achteraf compleet zinloos geweest. Ik besloot een antibioticumkuur te halen en zo snel mogelijk weer terug naar Phi Phi te gaan. Heerlijk om weer terug te zijn. Na een superwarm welkom van allemaal bezorgde mensen kan ik m'n verhaal inmiddels kort samenvatten als in 'niks aan 't handje, maar weer een ervaring rijker.'
Sommigen van jullie zullen zich misschien afvragen 'waarom zo'n uitgebreid verslag voor een ziekenhuisbezoekje?' Het antwoord is simpel; pure verveling in Phuket. Weinig anders te doen in zo'n situatie. Volgende keer beloof ik een leuker verhaal, maar nu eerst genieten van 't feit dat m'n lichaam weer normaal functioneert!
Chan Dee Ka! (proost)
Eenmaal in Phuket heb ik mezelf achterop een motorbike naar 't ziekenhuis laten brengen. Uiteraard weer eens zonder helm en er werd diverse malen door rood gereden dus wederom heb ik mezelf weleens veiliger gevoeld.. maar zoals te verwachten heeft ie me zonder problemen afgezet. Vervolgens stap ik een internationaal(!) ziekenhuis binnen en wordt er aan mij gevraagd of ik Thais spreek. De verpleegster tegenover me sprak geen woord Engels. Ik kreeg een telefoon in mijn handen gedrukt met een stem aan de andere kant van de lijn 'What you here for?' Lekkere communicatie dus. In simpel Engels heb ik mijn situatie proberen uit te leggen en daarna plaatsgenomen in de wachtkamer. Toen ik naar binnen werd geroepen werd me verteld de volgende dag terug te komen. De arts werkt namelijk niet op zondag. En inderdaad, het was zondag. Het besef van dagen vervaagt compleet na een aantal weken op Phi Phi te hebben gespendeerd, dus dat is wel het laatste waar ik bij stilgestaan heb.
Met wat zakjes ORS en het gewicht van een anorexiapatiënt (want ja, ik had mezelf zojuist gewogen, maarliefst 48,6 kilo'tjes) slenter ik 't ziekenhuis uit op zoek naar accomodatie. Na een aantal mislukte pogingen tot gespreksvoering, aangezien geen hond Engels spreekt in dit gedeelte van Phuket, besloot ik even uit te rusten op een stoeprandje. En wat bleek er naast me te zitten; een drugsverslaafde oma kauwend op tabak, vragend om spuiten in gebarentaal. Kon er ook nog wel bij :). Een hostel was ver te zoeken in deze omgeving dus maar weer achterop een motorbike gaan zitten om mezelf naar Phuket Town te laten rijden. En daar komt ie! De eerste meevaller van deze dag: Ontzettend lief hostelpersoneel, goede internetverbinding en de mogelijkheid om goed uit te rusten. Precies wat ik nodig had.
De volgende dag was ik er na wat google research vrijwel zeker van dat er sprake was van een parasiet in mijn dunne darm. Alle symptomen wezen op giardia. Dus vol goede moed naar het ziekenhuis om te checken of dit het geval was. De goede moed was echter van korte duur toen ik zag hoe chaotisch en inefficiënt er te werk gegaan werd. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en Engelssprekend personeel was wel heel ver te zoeken. Zelfs de arts waarop ik mijn hoop had gevestigd sprak 'little English'. Hopeloos dus.
Achteraf bleek dat dit niet het internationale ziekenhuis was, maar een local government hospital, bedoeld voor Thaisen zonder verzekering. Dat verklaart een hoop. Ik vond het al zo verbazingwekkend om te zien dat mensen in de ziekenhuiskamers op rubberen matjes lagen i.p.v. matrassen.
Na wat gesprekjes met de arts (+ iemand die wat kon vertalen) kon ik het geduld niet opbrengen om een onderzoek te laten starten aangezien ik me wonderbaarlijk genoeg een stuk beter voelde dan de dagen ervoor. De dag erna bleek zelfs dat ik mijn eten kon binnenhouden. Oftewel, de bezoekjes aan 't ziekenhuis in Phuket zijn achteraf compleet zinloos geweest. Ik besloot een antibioticumkuur te halen en zo snel mogelijk weer terug naar Phi Phi te gaan. Heerlijk om weer terug te zijn. Na een superwarm welkom van allemaal bezorgde mensen kan ik m'n verhaal inmiddels kort samenvatten als in 'niks aan 't handje, maar weer een ervaring rijker.'
Sommigen van jullie zullen zich misschien afvragen 'waarom zo'n uitgebreid verslag voor een ziekenhuisbezoekje?' Het antwoord is simpel; pure verveling in Phuket. Weinig anders te doen in zo'n situatie. Volgende keer beloof ik een leuker verhaal, maar nu eerst genieten van 't feit dat m'n lichaam weer normaal functioneert!
Chan Dee Ka! (proost)
-
12 December 2013 - 05:13
Martijn:
Hee Ingrid dat is wel mooi klote allemaal! Gelukkig gaat het nou weer wat beter met je! Goed uit rusten! Geniet er van daar maar dat gaat wel goed komen groetjes uit brisbane doei doei -
12 December 2013 - 09:00
Ans Van Der Velden:
Ingrid heel veel sterkte daar hopen dat het nu weer goed gaat.
Fijne tijd verder en wat het daar is fijne feestdagen en een gelukkig 2014!!!!!
Gr Ans. -
12 December 2013 - 10:44
Annette Van Loon:
Hoi Ingrid,
Wat een spannend verhaal, en achteraf inderdaad een super ervaring. Maar goed dat alles nu weer okay is. Geniet van van alle ervaringen en nog veel plezier met de komende avonturen.
Groetjes uit Drenthe. Koud en erg mistig !!!
leo en annette -
12 December 2013 - 12:35
Marlies Teulings:
Hi Ingrid,
wat een ervaring, wel een van de minder leuke ervaringen.
Maar zo te horen nog geen heimwee!
Wij hebben eergisteren kerststukjes gemaakt, jouw moeder, Anke en ik.
Maar ja jij zult er niet zijn om ze te bewonderen.
Jos en ik wensen je een hele fijn tijd toe in het oosten met gezellige kerstdagen
en een spetterend oud en nieuw!
Heel veel groeten van Jos en Marlies -
12 December 2013 - 19:08
Carolien:
Hey!
Ook al is je avontuur nog zo klote, je schrijfstijl verandert er niet door. Het is weer een typisch Ingrid verhaal in positieve zin bedoel ik hè. Jij slaat je er gewoon doorheen en gaat vrolijk verder zo stel ik me dat voor hè.
Je wordt wel sterk op deze manier. Succes met wat nog komen gaat.
Groetjes, t. Carolien (ben maar alleen thuis, hh) -
12 December 2013 - 19:30
Maria:
Ja, Ingrid zo kan het gaan in Azië als je ziek wordt. Gelukkig ben je er weer bovenop en gaat het genieten van je mooie baantje als reisadviseuse weer verder.
Groetjes van Leo en Maria -
14 December 2013 - 08:26
Anke:
Hey Ingrid,
Een spannend verhaal, met gelukkig toch weer een happy end!
Hopelijk is het volgende bericht weer positief, geniet van al het moois daar en zorg maar dat je weer gauw aan die 60 kilo zit!? ;)
Groeten vanuit Den Hof -
19 December 2013 - 12:28
Ingrid:
Hee! Beetje laat maar bedankt voor jullie reacties! En uiteraard fijne kerst en alvast gelukkig nieuwjaar teruggewenst! Groetjes vanuit het heerlijke phi phi! -
20 December 2013 - 11:43
Jessie V Erp:
Hoi Ingrid
Tante Annette wees me op je nieuwe verhaal, was me helemaal ontschoten !! ondanks de ellende die je hebt ervaren, is het telkens weer een genot om te lezen wat je schrijft, je hebt je beroep gemist !Maar alle gekheid op een stokje, gelukkig dat je je weer goed voelt, want gezondheid gaat boven alles ! Heel fijne feestdagen en kijk uit naar je volgende verhaal . Dikke kus Tante Jessie -
05 Januari 2014 - 17:50
Ans:
Hoi Ingrid,
We hoorde net op de familie borrel dat je weer schreef op deze site, dus bij thuiskomst gelijk aan t lezen gegaan.Maar natuurlijk houdt Toine ons ook op de hoogte, Goed aan je gezondheid denken geniet ervan, en we zijn heel benieuwd naar je volgende verhaal.
Gr Peter Ans en de rest v de fam.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
