Full power 24 hour

Terug in dirty Delhi, waar ik inmiddels aan het einde ben gekomen van een fantastische reis door India. Ik had graag tussendoor willen schrijven, maar door het non stop reizen is dit er niet van gekomen. Hier in Delhi maak ik er graag even tijd voor. Ondanks dat het vrijwel onmogelijk is om al m'n ervaringen in een verhaal te stoppen, zal ik een poging wagen...

Bengalore, Mysore, Gokarna, Hampi, Palolem, Arambol, Mumbai, Udaipur, Jaisalmer, Pushkar... zo veel compleet verschillende plekken in zo'n korte tijd. Dit reistempo ben ik niet bepaald gewend, maar India zit vol met ongelofelijke plekken en totaal verschillende ervaringen dat ik heb besloten om mijn (normaalgesproken erg langzame) reistempo maar een beetje op te krikken hier. In Mysore heb ik een reismaatje leren kennen die het prima vond om mee naar Gokarna te gaan... een plek vol paradijselijke strandjes op een afgelegen locatie omringd door jungle. Lewis, een jongen uit Noord-Engeland, is met me mee gereisd. Hij had een crappy gitaar gekocht in Goa, waardoor we de tijd erg goed door kwamen. Dag in dag uit waren we gitaar aan het spelen, zingen en hebben we zelfs een eigen nr geschreven. Niet erg gebruikelijk voor mij, maar wel een tof project om mee bezig te zijn! Vooral in zo'n omgeving, waar we vanuit een uitzichtpunt onder een palmboom groepen dolfijnen volop in het zicht hadden. Heerlijk! Dat was wel even fijn bijkomen na het vrij hectische Noorden. Op dag 6 in Gokarna (de dag van vertrek) besloten we dat we maar eens wat van de omgeving moesten zien dus zijn we samen met een Duitse jongen de andere stranden gaan verkennen. Daarvoor moesten we sommige stukjes door de jungle waar ons een bizarre verrassing te wachten stond. Uit het niets kwam er een politieman uit de bosjes gesprongen die onze tassen wilde checken zonder enige verdere uitleg. De compleet onschuldige Duitser had nietsvermoedend een beetje wiet bij zich waardoor hij mee moest met de politie. In India staat wiet gelijk aan harddrugs, een onderscheid tussen soft- en harddrugs is hier niet, dus hij was in een soort lichte shock terecht gekomen. Aangezien bijna iedereen volop aan de marihuana zit in Gokarna, had ik zoiets van.. nah, niet zo druk maken, het valt vast reuze mee. Ik riep hem nog toe dat het allemaal wel goed kwam. Lewis en ik mochten niet met hem mee, dus we hebben daar op hem gewacht en hem al ons geld mee gegeven aangezien hij daarom smeekte. Hij stond volledig te trillen en was ontzettend bang voor de gevolgen dat hij voor de zekerheid wat geld bij 'm wilde hebben voor eventuele omkoperij. Begrijpelijk.. even later toen er een ander groepje backpackers voorbij kwam lopen, legden we aan hen uit wat er was gebeurd. Een jongen reageerde direct met 'So he's gonna spend 10 years in prison?!' Dat is dus blijkbaar de officiële straf, waar ik niet van op de hoogte was toen ik zei dat het allemaal wel goed kwam.. echter, we zijn in India. Aan officiële gevangenisstraffen doet men niet als er geld bij gebaat is. En dat bleek. 5800 rupees (82 euro) armer en enorm opgelucht dat hij van alle ellende af was, kwam hij 3 kwartier later weer terug. Toen we de situatie na bespraken, konden we al vrij snel de conclusie trekken dat het allemaal nep was. De 'politieman' had zich niet gelegitimeerd, droeg geen badge o.i.d. en zijn hulpje zag eruit alsof ie zo uit huis van de bank geplukt was om mee op 'jacht' te gaan naar de juiste slachtoffers. Totaal niet professioneel qua voorkomen en manier handelen. Corruptie ten top. Maar blijkbaar met effect aangezien mensen onverwachts enorm overvallen worden op deze manier. Maargoed, weer een leermoment rijker. En buiten dit om moet ik zeggen dat ik over het algemeen een heel positieve indruk heb van de Indiase bevolking in het zuiden. Mensen in Zuid-India zijn ontzettend vriendelijk, betrokken, behulpzaam en oprecht. Zo fijn! We hebben ook best veel gelift in de omgeving, auto's stopten direct en iedereen was bereid om ons verder te helpen.

Na Gokarna zijn we door gereisd naar Hampi, een tempeloord waar we veel goede verhalen over gehoord hadden. Al direct bij aankomst keken we onze ogen uit. De natuur in Hampi was ongelofelijk, en dat in combinatie met de vele tempels en ruïnes. Een populaire activiteit in Hampi is om een brommer te huren en daarmee de omgeving te verkennen, wat een feest haha. De brommers vielen nog net niet uit elkaar, maar zo voelde het wel bij iedere drempel die we overgingen. Het leek wel alsof alle onderdelen met stukjes plakband verbonden zaten. Maar gek genoeg werkte het wel. Mijn rijbewijs had ik niet bij me. Toen ik vroeg of ik ondanks dat een brommer kon huren, was dat totaal geen probleem. Precies op dat moment zagen we een jongetje van zo'n 9 jaar voorbij crossen, dus daar hoefde ik me inderdaad niet druk over te maken. Ook een helm dragen is totaal niet gebruikelijk in India. Ik werd zelfs met een scheef hoofd aangekeken toen ik daar naar vroeg. De brommertjes konden sowieso niet harder dan 60 en het verkeer was prima te doen in die omgeving dus daar hebben we ons maar overheen gezet en vooral genoten van het rondrijden van tempel naar tempel. Het hostel waar we verbleven was ook wel bijzonder. We sliepen op het dak regelrecht onder de sterren en werden 's ochtends vroeg gewekt door de apen die flink tekeer gingen en op het dak rondrenden waar wij sliepen. Dit allemaal om 5.00 in de ochtend dus uitslapen zat er totaal niet in, maar dat was ook geen probleem met de extreme hitte overdag. Van 5 tot 9 in de ochtend kon er nog wat gedaan worden maar daarna werd het al gauw te warm om überhaupt nog iets te ondernemen.
In Hampi kwamen we veel Indische toeristen tegen en dat kostte vaak even tijd. Indiërs zijn geobsedeerd door het nemen van selfies en willen het liefst gespot worden met blanke toeristen op de foto. "Selfie madam?" is de gebruikelijke openingszin. Soms worden foto's ook sneaky gemaakt, of komen ze naast je zitten en worden er van een afstandje foto's gemaakt. Op andere momenten staan ze in een rij te wachten om een voor een je hand te schudden voor een formeel fotomomentje. Alles is mogelijk in deze schaamteloze cultuur. Niet alleen in Hampi, maar vrijwel overal in India is dit het geval. De eerste keer vond ik het nog wel schattig toen een groepje Indiërs ons erg verlegen vroeg om een selfie, maar dat gaat er wel af na tig selfies. Ondanks de vele selfies en enorme hitte (dagen die opliepen tot 40 graden), was Hampi in ieder geval echt de moeite waard!

Door een gesprek met een jongen in Hampi was ik nieuwsgierig geworden naar reiki, hij had zojuist een tweedaagse cursus gedaan en daar was hij nogal van onder de indruk. Eenmaal aangekomen in Goa sprak ik meerdere mensen die een reiki sessie hadden ondergaan en aardig van hun stuk waren gebracht door het effect van reiki. Even voor de mensen die totaal geen idee hebben waar ik het over heb, reiki is een vorm van helende energieoverdracht. En ja, aangezien ik in een land als India ben, leek dit me de ideale gelegenheid om maar eens wat kennis op te doen op dit voor mij totaal onbekend gebied. In Goa ben ik dus begonnen aan een 3-daagse cursus reiki. Ik ben vrij open minded maar reiki healing ging me vrij ver kwam ik gaandeweg achter. Ik heb me wel degelijk over een drempel moeten trekken om me over te geven aan het geloof in reiki, en alsnog heb ik er aardig wat vraagtekens bij. Bij een Indiaas meisje, Priyanka, kreeg ik thuis les. Ik had me ingeschreven voor een groepscursus maar bij binnenkomst bleek ik de enige 'student' te zijn, wat ik in de eerste instantie vrij ongemakkelijk vond. Er lag een yoga matje voor me klaar in de woonkamer. Moeder en broer trokken zich terug in de slaapkamer nadat we chai hadden gedronken, en daarna begon de les. Op dag 1 werd ik ontgroend zoals het genoemd wordt, mijn hoofd en handen werden geopend voor reiki genezing. Met haar vingers schreef Priyanka bepaalde gebaren/letteren op mijn kruin met daaropvolgend handleggingen. Ik merkte er weinig van mentaal gezien maar dat kan ook komen doordat ik er wat sceptisch in stond. Op dag 2 onderging ik mijn eerste reiki sessie en leerde ik hoe ik dit zelf in praktijk kon brengen. Dit begon met een een gebedje waarin ik reiki energie vroeg om mij en anderen te genezen, vervolgens moest ik de energie vangen met de binnenkant van mijn handpalmen en mijn handen tegen elkaar aan wrijven wanneer ik de energie te pakken had. Vervolgens kon de 'healing' te beginnen. Dit hield in: 3 minuten lang handleggingen op 15 verschillende plekken van het lichaam. Oftewel 45 minuten in totaal. Je snapt misschien dat ik regelmatig bij mezelf dacht 'waar ben ik nou eigenlijk mee bezig, dit moet niet veel gekker worden...' het voelde als een vorm van bijgeloof. Tot het moment dat ik daadwerkelijk bepaalde lichaamssensaties niet kon verklaren en ik schrok van het effect van de reiki sessie. Bizar. Dit overkwam me ook op dag 3 toen Priyanka m'n chakra's ging openen, klinkt ook weer als zoiets vaags maar ook daarbij heb ik me laten verbazen. Echter als ik mijn ervaring vergelijk met wat ik te horen kreeg van anderen, is mijn ervaring vrij mild en is me nog steeds veel onduidelijk. Maar ondanks alle vraagtekens, ben ik blij dat ik de cursus gedaan heb, mede door de setting. Moeder was ontzettend lief (het enige wat ze met haar gebrekkige Engels kon zeggen was "chai??" en dat bleef ze dan ook ieder uur aanbieden) en haar broer heeft me aardig kunnen inspireren met zijn verhalen en levenslessen. Toffe ervaring al met al!

Na Goa ben ik met een Nederlands meisje doorgereisd naar Mumbai om daar te gaan couchsurfen. Ik had verwacht in een studentenhuis terecht te komen maar deze jongen bleek in een beveiligde omgeving te wonen in een mega luxe appartement. Hij had een kookhulp die 3 keer per dag maaltijden voor hem en zijn kamergenoten bereidde en we konden hem alles vragen over de Indiase cultuur. Engels was zijn hoofdtaal dus hij kon ons haarfijn alles uitleggen. Leuke ervaring om op deze manier Mumbai (en de rest van de Indiase cultuur) te leren kennen! Leuke bijkomstigheid was dat mijn nichtje toevallig ook in Mumbai was deze dagen, ongepland reizen we allebei in India rond dus was heel tof om tussendoor te meeten!

Vanuit Mumbai wilden we op tijd in de provincie Rajasthan zijn om holi te vieren, een van de grootste Indiase feestdagen waarbij men elkaar bestrooid met gekleurd poeder. De trein regelen bleek alleen niet zo gemakkelijk. Alle treintickets waren uitverkocht voor de komende maanden dus we hadden alleen nog kans op een emergency ticket (en ook hierbij was het afwachten of we daarvoor in aanmerking kwamen). Bestemming Udaipur bleek nog beschikbaar. Prima bestemming voor holi! Echter is het feest nogal extreem, Indiërs zijn van zichzelf al enorm intens en nieuwsgierig maar met een feestdag als holi wordt dit gedrag nog eens verdriedubbelt. Op een gegeven moment was ik de groep even kwijtgeraakt (in straten waar het stikt van feestende Indiërs) en nonstop werd er gekleurd poeder op me gesmeerd waardoor ik de menigte amper door kwam. 'Happy holi!' werd er aan alle kanten geroepen en flats, weer een veeg met kleuren over m'n gezicht. De zoveelste. Ik was er even helemaal klaar mee. Uiteindelijk kon ik me er een weg doorheen banen door ze weg te duwen met een geïrriteerd gezicht. Ik was blij toen ik weer terug bij m'n hostel was waar ook de anderen waren, even een break van de enorme chaos. Met z'n 3en zijn we daarna weer terug de straten op gegaan toen het weer wat gekalmeerd was, al met al een gezellig dagje! Erg intens, dat wel.

Na holi in Udaipur was het superfijn om bij te komen in het woestijngebied rondom Jaisalmer, waar ik een 3 daagse kamelentrip gedaan heb. Met een groep van 7 in totaal (waaronder twee kamelenmannen) hebben we een onvergetelijke tijd gehad! Een van mijn mooiste ervaringen in India. Onder leiding van mister Khan en baba (een ander woord voor vader) waren we klaar om op 'kamelensafari' te gaan. Baba was een prachtfiguur.. Een man op flinke leeftijd die eruit zag alsof ie nog geen 40 kilo woog en zo weinig Engels sprak dat er vaak het zelfde uit kwam ('very nice' en 'double happy' waren zijn meest voorkomende uitspraken). Zijn gebit bestond uit drie rotte ondertanden en hij was standaard in een wit vod gekleed vol gaten en scheuren met op zijn hoofd een 9 meter lange gele tulband die ook wel gebruikt werd als kussen of om water uit een diepe put te halen. Zijn oude en veel te grote schoenen waarvan de veters te kort waren om te strikken maakten zijn outfit compleet. Baba zat altijd gehurkt en vond alles prima, de rust zelve maar ook in voor grappen ondanks zijn geringe Engels. Ik was wel erg nieuwsgierig naar zijn leeftijd aangezien hij eruit zag als iemand van 75 en alsnog zulk fysiek werk uitvoerde. Na even overleg in Rajasthani met onze andere gids mister Khan kreeg ik een vastberaden antwoord: '60'. Echter na even doorvragen bleek dat hij totaal geen idee had hoe oud hij was. Onze gids gaf toe dat de meeste mensen in India niet weten hoe oud ze zijn. Ze verzinnen maar wat. Leeftijd speelt geen rol in India. Ook mister Khan (die eruit zag als minstens 40) had geen idee wanneer hij geboren was. Toen ik hem vroeg wat hij dan bij 'geboortedatum' invult op officiële documenten, zei hij dat hij maar wat verzint. En dat bleek. Ik kreeg zijn ID-kaart (een stukje papier) te zien waarop stond dat hij op 16 april 1985 geboren was. Oftewel 5 jaar ouder dan ik, hier moest hij zelf ook wel om lachen toen hij mijn reactie zag. Eenmaal terug in de stad bleek het waar te zijn, de Indiërs die ik om hun leeftijd vroeg maakten maar gewoon een inschatting. Wat ik ook wel boeiend vond om te horen is dat het uithuwelijken van kinderen volop gaande is op vele plekken in India. Mannen en vrouwen weten op jonge leeftijd al dat zij uitgehuwelijkt worden en zien hun toekomstige partner pas op de dag van de bruiloft zelf. Onze gids trouwde al toen hij 12 was, maar een andere jongen van ongeveer mijn leeftijd die ik sprak is nog steeds in de verlovingsfase (met een meisje van een jaar of 15 die hij nog nooit gezien heeft) dus profiteert nog volop van zijn vrijheid totdat zijn familie besluit wanneer het zo ver is om met haar te trouwen. Bizar om te horen hoe hun leven bepaalt wordt door familie en religie.
Maargoed, terug naar de safari. Mijn kameel, genaamd mister Lalu, was een goed getrainde kameel. Om deze reden besloot onze gids na 2 dagen dat ik de groep wel zou kunnen leiden met Lalu. Het zweepje werd in m'n handen gedrukt en ik kreeg een korte uitleg over hoe ik m'n kameel moest sturen. Inmiddels had ik al geleerd hoe ik in draf moest dus dat ging vlot. Echter het sturen was een drama, m'n kameel kwam al vrij snel in een boom vol doornen terecht. Voor hem geen probleem aangezien die beesten nergens naar kijken, maar aangezien ik er boven op zat kun je al raden dat het voor mij geen feest was. Ik kon hem nog net op tijd stoppen om niet teveel in de doornen terecht te komen, en wilde direct weer terug in de groep in plaats van leiden. Niet bepaald voor mij weggelegd dat kameelrijden. De bedoeling was daarentegen goed. Mister Khan hield ervan om ons nieuwe dingen te leren, hier had hij dan ook zijn favoriete uitspraak voor: 'camel college, desert knowledge.' Net zoals 'no chapati no chai, no woman no cry' en 'full power 24 hour, no toilet no shower'. Dit soort uitspraken gingen de hele dag door. Indiërs houden van hun nietszeggende rijmpjes en mister Khan was hierin bovengemiddeld fanatiek. Buiten zijn rijmpjes, zelf verzonnen liedjes en kookkunsten waren de nachten in de woestijn ook wel bijzonder. Een ongelofelijk mooie sterrenhemel waar we rechtstreeks onder sliepen op een dekentje in het zand. Ook wel 'million star hotel' genoemd door mister Khan. En ja, dat was wel waar ondanks de primitieve levensstijl. 3 keer per dag maakten we vuur om onze maaltijden op te bereiden en daarna trokken we weer verder op de kamelen. Onze gids probeerde ons over te halen om nog een paar nachten extra te blijven, de sfeer in de groep was super en ik had met gemak een week kunnen blijven. Maar helaas naderde het einde van mijn trip en ik wilde graag nog wat tijd in Pushkar spenderen. Een goede keuze, ik had me geen betere plek kunnen bedenken voor mijn laatste week in India. Pushkar is een fantastisch dorp waar de omgang tussen locals en toeristen erg gemoedelijk en gezellig verloopt. Ik voelde me direct thuis, niet iets wat ik verwacht had bij een land als India. Gelukkig was er nog een plekje vrij in het mooiste guesthouse tot nu toe. Een flinke tuin om te relaxen en een toplocatie tegenover het centrale meer waar iedereen voor zonsondergang samen komt voor muzieksessies en andere artistieke bezigheden. Ook in Pushkar heb ik weer een paar dagen met m'n nichtje Lienke gespendeerd wat erg gezellig was. Pushkar was de perfecte plek om mijn trip af te sluiten. Met tegenzin ben ik terug gegaan naar Delhi voor mijn terugvlucht, maar die tegenzin bleek achteraf onnodig.. zelfs Delhi bevalt verrassend goed dit keer. Een totaal andere ervaring dan de eerste keer. Wellicht heeft de rest van mijn Indiase ervaringen me mentaal voorbereid en ben ik gewoon de juiste mensen tegengekomen. In ieder geval, India heeft me heel wat bijgebracht.. maar dit was het dan, voor nu. Het was weer een onvergetelijke prachtreis. Dank!